de Orde van Malta

De Soevereine Militaire Hospitaal Orde van Sint Jan van Jeruzalem, van Rhodos en van Malta (ook wel Maltezer Orde of Orde van Malta) is

een internationale rooms-katholieke ridderorde met een soevereine status, maar zonder eigen grondgebied. De hospitaalridders vormen een van de oudste nog bestaande ridderlijke ordes en hebben sinds de tijd van de Kruistochten een bijzondere plaats in de Europese geschiede-nis. De Orde van Malta heette aanvankelijk de Orde van Sint-Jan of Johannieterorde, een naam die tegenwoordig nog wordt gevoerd door de 

protestants geworden afdelingen. De Maltezer Orde kent wereldwijd ruim 13.500 katholieke leden, zowel geestelijken als leken, edellieden en niet-adellijken. De activiteiten berusten op de medewerking van 80 000 vrijwilligers uit 120 landen,waaronder 25 000 met een medische scho-

ling. Zij organiseren liefdadigheidswerk in eigen land en noodhulpverlening over de hele wereld. Daarnaast worden met plechtige ceremonies de oude tradities van de orde levend gehouden.

Geschiedenis

Stichting en organisatie

De orde vond zijn oorsprong in een hospitaal in de wijk Muristan in Jeruzalem dat gewijd was aan Johannes de Doper. Sindsdien is Johannes de Doper de schutspatroon van de orde en is zijn kerkelijke feestdag, 24 juni, de "nationale" feestdag. Het hospitaal was gebouwd in 1023 voor de vele pelgrims die naar Jeruzalem trokken. Het was door kooplui uit Amalfi financieel mogelijk gemaakt en werd in eerste instantie ge-leid door benedictijnen. Het hospitaal diende ter verzorging van noodlijdende pelgrims. In 1113 maakten de hospitaalbroeders zich los van de benedictijnen en verenigden zich in een eigen orde. Zij legden de geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid af en paus Paschalis II 

bevestigde hen in hun orde en bezit.Zo ontstond de Orde van Sint Jan van Jeruzalem.De doelstellingen van de nieuwe orde waren het besche-rmen en verplegen van pelgrims.Die bescherming bleek een militaire zaak en Raymond du Puy de Provence, de tweede grootmeester v.d.orde, nam de reorganisatie daartoe ter hand. Ridders vervulden voortaan die beschermende,militaire taak, kapelaans de zuiver geestelijke en pries-terlijke taken en de dienende broeders de verzorgende en huishoudelijke taken. De Orde van Sint Jan werd zo een ridderorde (Ordo militaris Sancti Johannis Baptistae Hospitalis Hierosolymitani) en de ordeleden werden johannieters genoemd.

Goederenbezit

De kruisvaarders die rond 1100 met Godfried van Bouillon meekwamen, schonken het hospitaal vele goederen als dank voor de opvang van hun zieken en gewonden. Zo beschikte het hospitaal al gauw over goederen in het Heilige Land, Klein-Azië en Europa. Dat goederenbezit werd al-lengs groter, niet alleen door schenkingen, maar ook doordat de goe-deren van de Orde der Tempeliers in 1312 deels in het bezit van de Jo-hannieters kwamen.Al die goederen dienden ui-teraard beheerd en uitgebaat te worden. Daartoe was Europa verdeeld in acht delen, 'tongen' of 'langues' genoemd (Latijn: "linguae"). Deze tongen bestonden uit een of meerdere groot-prioraten, die op hun beurt weer in commanderij-en waren verdeeld. Die commanderijen beheerden de goederen van de Orde en leverden afdrachten om de groot-meester te Rhodos en de grootpriors te onderhouden. Via deze organisatievorm werden ook gelden opgebracht voor de activiteiten in het Heilig Land.De ridders waren vooral actief in het graafschap Tripoli. Ze hadden ook een machtig bolwerk, de krak der ridders (Krak des Chevaliers), dat nu nog intact is. In 1271 werd het fort door Sid Yoessef, die de orde had verraden, na een korte maar hevige strijd ingenomen.

Zetel op Malta

Door de oprukkende Ottomanen en de val van de door de Kruisvaarders gestichte landen zag de orde zich enkele keren genoodzaakt te ver-huizen,achtereenvolgens naar Akko in 1191,naar Cyprus in 1291 en naar Rhodos in 1309. In 1522 ging ook Rhodos voor de Orde verloren en zwierven de ridders 7 jaar door Zuid-Italië. In 1530 kende keizer Karel V het eiland Malta aan de Orde toe. Hiervan stamt ook de naam Mal-

tezer Ridders.De Reformatie zorgde voor grote veranderingen binnen de Orde. In enige landen werden afgescheiden of later opgerichte 

protestantse afdelingen v.d.Orde actief.Dit zijn de johannieterorden. Men vindt ze in Zweden, Pruisen, Groot-Brittannië en Nederland. De Orde verdedigde Malta tegen verschillende Ottomaanse invasies, waarvan het doorstane Beleg van Malta het belangrijkste wa-penfeit was. Malta leverde honderden galeien die bijdroegen tot het afslaan van de Ottomaanse poging om de Middellandse Zee, en daarmee Europa, te veroveren. Ten tijde van de napoleontische oorlogen gingen de bezittingen van de Orde verloren, mede omdat Napoleon een afkeer van geestelijke ridderorden had. Engeland veroverde Malta in 1800, en sindsdien was de orde enkel formeel, of zoals het heet functioneel 

nog soeverein. De groot-prior van de Maltezer Orde in Duitsland bezat een eigen vorstendom, Heitersheim. Artikel 19 van de Rijnbondakte 

van 12 juli 1806 voegde het vorstendom bij het groothertogdom Baden. Op 27 januari 1806 had Baden het vorstendom al bezet.

Zetel in Rome

Na het verlies van Malta werd de zetel van de orde in 1799 verplaatst naar Sint-Petersburg, waar tsaar Paul I v. Rus-land bereid was om als beschermer en grootmeester v.d.orde op te treden,ondanks protest vanwege de Heilige Stoel.Zie voor de geschiedenis van zijn grootmees-terschap en de nasleep daarvan het artikel Soevereine Militaire Hospitaalorde v.Sint-Jan van Jeruzalem en Malta in Rusland. Uit dankbaarheid voor zijn bescherming heeft de Orde vastgelegd dat zijn nakomelingen, ook als zij geen katholieken zijn, in de orde kunnen worden opgenomen. Na de dood van tsaar Paul I in 1801 vestigde de Maltezer Orde zich in Catania, vervolgens in 1821 in Ferrara en uiteindelijk in 1834 in Rome, onder de bescherming van de Heilige Stoel. Sindsdien kon de orde zijn positie weer versterken en kreeg ge-leidelijk ook zijn bezittingen in Italië terug. Vanaf 1805 werd geen grootmeester meer verkozen en werd de orde door luitenant-grootmeesters geleid. Pas in 1872 werd de orde, na reorganisatie, volledig hersteld in een aantal van zijn vroegere rechten. In 1879 werd Giovanni Battista Ceschi a Santa Croce, die sinds 1872 luitenant was, tot groot-meester verkozen. In 1911 veroverde Italië het Osmaanse territorium in Libië. De Orde van Malta zette een lazaret-

schip, de Regina Margherita in om gewonden te verzorgen. De Eerste Wereldoorlog bracht voor de neutraal gebleven orde grote problemen met zich mee. Hij moest, getrouw aan zijn opdracht, voor de oorlogsslachtoffers zorgen, die zich, net als de leden van de Orde, aan beide zijden van het front bevonden. De orde rustte vier lazaret-treinen, een lazaret en zes hulpposten in. In Nederland regelde een Koninklijk Besluit van 13 maart 1913 dat de Maltezer- en Jo-hanniterorde beiden werden toegelaten bij de vrijwillige hulpverlening v.h.Rode Kruis. Beide organisaties werden inge-bed in de krijgsmacht en Ridders van Malta werden met de rang van majoor in de krijgsmacht opgenomen. Op voor-hand beloofde de orde 70 zusters voor een ambulance of een veldhospitaal. In september 1918 zorgde de Associatie van Nederlandse Maltezers voor 270 gebouwen met plaats voor 25.987 patiënten, 2916 ziekenbedden, 6000 verpleeg-sters en hulpverpleegsters en 3000 lekenzusters, dat waren helpsters in opleiding. In de praktijk kon deze op papier indrukwekkende organisatie veel minder realiseren dan op grond van deze cijfers verwacht mocht worden. Bij het be-strijden van de Spaanse griep faalde de orde. De samenwerking met het Nederlandse Rode Kruis verliep zeer stroef.[1] De financiering van de orde werd een probleem. De Oostenrijkse Grootmeester Fra Galeazzo von Thun und Hohen-stein was op de hand van de Centralen. Hij verkocht de eigendommen van de Orde die zich in het Oostenrijkse keizer-rijk bevonden en investeerde de opbrengst in oorlogsobligaties ten laste van Oostenrijk-Hongarije. Deze waardepa-pieren bleken na de val van de Habsburgers en de ontmanteling van de dubbelmonarchie en het keizerrijk, waardeloos te zijn geworden.De orde bevond zich in financiële moeilijkheden.Aan grootmeester Thun werd beleefd maar met aan-drang verzocht zich terug te trekken. Tijdens de laatste twee jaar van zijn leven (1930-1931) werd de orde door een luitenant-grootmeester geleid. In de Tweede Wereldoorlog organiseerde de orde vier lazarettreinen, 19 veldlazeret-ten en tal van hulpposten. De nadruk lag op het Duits-Russische front waar 24000 gewonden werden verzorgd en ge-repatrieerd.[2]

Status van de Orde

Volkenrechtelijke status

De Orde van Malta beschikt niet meer over een eigen grondgebied, maar wordt volgens de Orde desondanks door 107 landen erkend als een soeverein orgaan volgens internationaal recht. Binnen de Orde spreekt men van een functionele soevereiniteit.Dit wordt door de deskundigen op het gebied van het internationaal staatsrecht niet unaniem gedeeld. Sommigen onder hen bestempelen de zogenaamde soevereine status als vergelijkbaar met die van een willekeurige ca-ritatieve instelling. Ian Brownlie zegt hierover: "Even in the sphere of recognition and bilateral relations, the legal ca-pacities of institutions like the Sovereign Order of Jerusalem and Malta must be limited simply because they lack the territorial and demographic characteristics of states. In the law of war the status of the Order mentioned is merely that of a 'relief society' within the meaning of the Prisoner of War Convention,'49,article 125."[3] Helmut Steinber-

ger is een vergelijkbare mening toegedaan: "With the historical exception of the Holy See, which maintains diplomatic relations with more than 100 States, in contemporary international law only States as distinguished from internatio-nal organizations or other subjects of international law are accorded sovereignty."[4] De nieuwere orde heeft in ieder geval geen staatsrechtelijk soevereine status. Frankrijk erkent ook de soevereine status van de SMOM niet (verkla-ring van een woordvoerder van het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken van 7 februari 1997).De Orde meent

dat zijn status vergelijkbaar is met die van de Heilige Stoel, die, met een zeer beperkt territorium, soevereiniteit bezit. De Maltezer Orde onderhoudt diplomatieke betrekkingen met 106 landen, maar is geen volledig lid v.d.Verenig-de Naties of de Europese Unie. Wel is de Maltezer Orde sinds 1994 een van de 15 waarnemers of "observer mem-bers" v.d.Verenigde Naties, net zoals de Heilige Stoel, de PLO en het Rode Kruis. De ambassades en de residenties van de ambassadeurs zijn, volgens de Orde, extraterritoriaal gebied, net als de Palazzo Malta in Rome, de zetel van de vorst-grootmeester. De officiële dienstauto's van de Maltezer Orde zijn voorzien van Italiaanse diplomatieke kente-kenplaten, eindigend op de letters XA. Daarnaast zijn er in Italië eigen nummerborden die beginnen met de letters SMOM, wat in dit geval staat voor Servizio Militare dell'Ordine di Malta, de hulpdienst van de Italiaanse afdeling van de orde.[5] Vanuit de diplomatieke vestigingen van de Orde in Rome zijn ook radioamateurs actief onder de roepnaam 1A4A.[6] Als soevereine staat geeft de Orde van Malta eigen munten uit, dit enkel ten behoeve van verzamelaars. De munteenheid drukt zich nog uit volgens de middeleeuwse verdeling, namelijk de scudo. Eén scudo = 12 tari = 240 grani = 0,24 euro. De postzegels die de Maltezer Orde uitgeeft, worden gebruikt, zij het slechts beperkt. Aangezien de orde geen lid is van de Wereldpostunie gelden de zegels enkel in het "binnenlandse" postverkeer en in het postverkeer met de 55 landen waarmee de Maltezer Orde een bilaterale postconventie heeft gesloten, overigens niet met Italië, waar de orde zijn zetel heeft. Hoewel de scudo de officiële munteenheid van de orde is, worden de postzegels sinds 2005 in euro's uitgegeven. De hoogste functionarissen mogen met een diplomatiek paspoort van de Orde reizen. Ook

statenloze hooggeplaatsten (ex-koning Umberto,aartshertog Otto van Habsburg) verkregen een paspoort van de orde.

Nadat misbruiken waren vastgesteld,werden de paspoorten van de Orde voorzien van biometrische gegevens en volde-

den ze voortaan aan de hoogste veiligheidseisen.[7] Niet alleen het paspoort, maar ook de orde zelf kent imitaties, de zogeheten pseudo-orden.Deze noemen zich bijvoorbeeld "De Rode Ridders van Malta".Er zijn ook omstreden organisa-ties als de Russische Erfcommandeurs van de Soevereine Orde van Malta. De oorspronkelijke orde is ook niet blij met initiatieven als de Soevereine Orde van Sint-Jan van Jeruzalem, een orde die niets met de oude ridderlijke orde te maken heeft, maar het begrip "soeverein" gebruikt zonder dat ze ergens soevereine rechten bezat of bezit. In 2010 waren niet minder dan 26 zelfbenoemde orden van Malta actief.[8]

Kerkrechtelijke status

De Orde is trouw aan de rooms-katholieke leer en aan de paus. Hij is enerzijds een onafhankelijk lichaam, anderzijds nauw verbonden aan de Kerk en aan de Romeinse Curie. De hoogste leiding (grootmeester en grootcommandeur) is en-kel toegankelijk voor leden die de drie religieuze geloften van gehoorzaamheid, armoede en zuiverheid hebben afge-legd. Het aantal van die leden blijft beperkt tot een vijftigtal, met als gevolg dat de meeste hoge ambten binnen de Orde bekleed worden, niet door religieuzen, maar door wereldlijke leden die de graad hebben bereikt van Ridder van Eer en Devotie. Katholieke geestelijken mogen alle ridderorden en onderscheidingen van wereldlijke overheden aan-nemen maar in hun wapen nemen zij alleen het Kruis van Malta van de Orde van Malta en het rode Kruis van Jeruzalem 

van de Orde v.h.Heilig Graf als heraldische pronkstukken op. Het Duitse kruis van de Duitse Orde kan in het wapen-schild zèlf worden opgenomen, over het schild heeft de kerk geen zeggenschap.[9] In de late 20e en in de eerste ja-ren van de 21e eeuw legden de pausen Johannes Paulus II en Benedicus XVI meer dan voorheen de nadruk op het lij-den van de mens en de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. Daarmee ziet ook de Orde van Malta zijn caritatieve taken benadrukt.[10] Een aantal kardinalen is, als "prinsen van de kerk", in de Orde van Malta opgenomen, steeds in de voor personen van hun maatschappelijke rang voorziene graad van baljuw-grootkruis van Eer en Devotie. Zij zijn geen 

kapelaans van de orde. Anders dan de Orde van het Heilig Graf, heeft de Orde van Malta geen door de paus benoemde grootmeester of kardinaal-protector maar alleen een kardinaal-patroon, naast de door de Orde zelf gekozen groot-meester. In 2014 benoemde de paus kardinaal Raymond Leo Burke in deze functie.

Recente ontwikkelingen

De crisis van de jaren 1950

• In de loop van 1949 begon kardinaal Nicola Canali (1874-1961) aan een actie die tot doel had de soevereine orde van Malta helemaal ondergeschikt te maken aan de Heilige Stoel, naar het voorbeeld van de Orde v.h.Heilig Graf. Hij ambieerde zelf grootmeester van de Orde te worden, zoals hij het al was van de Orde van het Heilig Graf.

• Op 14 november 1951 overleed grootmeester Ludovico Chigi Albani della Rovere, geveld door een massale hart-aanval, nadat, zoals men vermoedde, hij met excommunicatie was bedreigd. Graaf Antonio Hercolani (1883-1962) volgde hem op als luitenant-grootmeester ad interim.

• Op 24 april 1955, als voorlopig eindpunt van de gevoerde strijd, verkozen de leden van de soevereine raad, nog niet een grootmeester, maar een luitenant-grootmeester, in afwachting dat een volwaardige grootmeester zou worden gekozen. De keuze viel op Fra' Ernesto Paterno-Castello (1882-1971).

• Op 21 november 1956 keurde paus Pius XII de nieuwe constituties van de Orde goed. Hierin werd onder meer de soevereiniteit van de Orde erkend. Nochtans werd geen akkoord gegeven vanuit het Vaticaan om een grootmees-ter te verkiezen. Eerst moesten de vernieuwde constituties en de werkingscode verder worden uitgewerkt en worden goedgekeurd door het Algemeen Kapittel van de Orde. Dit gebeurde op 28-30 april 1961. Het jaar daarop volgde de verkiezing van grootmeester Angelo de Mojana di Cologna (1905-1988).

Rol in Kazachgate of Trio-affaire

Uit Frans gerechtelijk onderzoek eind november 2016 bleek dat Jean-Pierre Mazery, grootkanselier van de Orde van Malta van 2005 tot 2014, het eerste contact had gelegd tussen Armand De Decker en een medewerker van president

Nicolas Sarkozy, met name ordelid Jean-François Etienne des Rosaies, in het kader van een Franse poging om de Bel-gische financiële "afkoopwet", de verruimde minnelijke schikking, sneller door het parlement te doen goedkeuren.[11] 

Dit moest de regeling van een fiscaal dispuut mogelijk maken voor de uit Kazachstan afkomstige nieuwe Belg, Patokh Chodiev, en een paar anderen, genaamd Alexandre Machkevitch en Alijan Ibragimov, alle drie intimi en zakenpartners van de Kazachse president. Zodra de wet in 2011 gestemd was, werd een boete van 23 miljoen euro betaald, die het dispuut beëindigde. De Franse tussenkomst had te maken met de inspanningen door de Franse regering om grote con-tracten af te sluiten met Kazachstan (o.m. helikopters), maar waarbij in wederdienst door de Kazachse overheid om een voorafgaandelijke regeling werd gevraagd ten gunste van een paar machtige onderdanen. Men kan vaststellen dat een Fransman, lid van Orde van Malta, als tussenpersoon diende in een politieke aangelegenheid. De verantwoordelijk-heid hierin van de Orde van Malta, lijkt echter niet in vraag gesteld te worden. Sommige kranten hadden het over een "cruciale rol" van de Orde, die echter niet is aangetoond.

Crisis van 2017

In december 2016 ontstond een nieuwe crisis binnen de Orde. De grootkanselier, Albrecht Freiherr von Boeselager, heer van Kreuzburg (°1949), werd door de grootmeester afgezet, vanwege "zware motieven". Wat die motieven waren werd niet duidelijk gemaakt. De grootmeester liet weten dat het niet ging om een vroeger probleem, waarbij onder de verantwoordelijkheid van Boeselager condooms waren verstrekt door een hulporganisatie van de Orde van Malta in 

Myanmar.[12] Wellicht ging het om problemen betreffende een belangrijk financieel legaat, van onbekende of dubi-euze oorsprong, ten gunste van de Orde, dat in Zwitserland bevroren was.[13] Von Boeselager aanvaardde de afzet-ting niet die naar zijn oordeel in strijd was met de Ordeconstituties. Hij wendde zich tot het Vaticaan, waar hij bij hoge gezagdragers, meer bepaald staatssecretaris Parolin, gehoor kreeg. Een commissie werd door de paus aangesteld om de zaak te onderzoeken. De grootmeester liet onmiddellijk weten dat het om een probleem van inwendige orde ging waar niemand buiten de Orde zaken mee had. De Orde weigerde dan ook alle medewerking met de onderzoekscommis-sie. De weigering ging gepaard met kritiek op de leden van die commissie, waarvan werd gezegd dat ze als vrienden van de afgezette grootkanselier niet onpartijdig konden zijn. De commissie zette niettemin haar onderzoek verder en diende half januari '17 een verslag in bij de staatssecretaris. Op 24 januari '17 werd grootmeester Matthew Festing 

bij de paus geroepen die hem verzocht ter plekke een ontslagbrief te ondertekenen, een in de geschiedenis v.d.orde zeer ongewone stap.[12] Festing gaf hieraan gevolg en de paus aanvaardde onmiddellijk zijn ontslag. In overeenstem-ming met de constituties van de Orde, diende Festing vervolgens dit ontslag in, voor aanvaarding, bij de Soevereine Raad van de Orde.De volgende dag stuurde staatssecretaris Parolin een brief waarin werd meegedeeld dat de paus een 'pauselijk vertegenwoordiger' zou benoemen, die de leiding over de Orde van Malta moest nemen. Daarop volgde op 27 januari een brief van de paus die benadrukte dat de luitenant-grootmeester zijn taken aan het hoofd van de soevereine Orde moest blijven behartigen, terwijl de door hem te benoemen afgevaardigde de geestelijke vernieuwing van de Orde, meer in het bijzonder van de leden die geloften hebben afgelegd zou begeleiden. De brief benadrukte dat de te benoemen pauselijke afgevaardigde de enige verbindingsman zou worden tussen de paus en de Orde, hier-mee in feite de opdracht v.kardinaal-patroon Burke,op zijn minst tijdelijk, beëindigend. De soevereine raad, bestaan-de uit elf leden, kwam op 28 januari bijeen in Rome en bekrachtigde bij meerderheid van de stemmen het ontslag als grootmeester van Fra’ Matthew Festing. Aangezien slechts negen leden aan de stemming konden deelnemen (Festing en Boeselager niet),moeten minstens vijf leden voor de aanvaarding hebben gestemd.De groot-commandeur,Fra’ Lud-

wig Hoffmann von Rumerstein, werd bevestigd als luitenant-grootmeester ad interim aan het hoofd van de Orde, tot aan de verkiezing (voorzien binnen de drie maanden) van een nieuwe grootmeester. Hoffmann stuurde onmiddellijk een schrijven naar alle leden v.d.Orde.[14] Vervolgens werden, gevolg gevende aan het pauselijk bevel, de decreten ver-nietigd die waren genomen ten aanzien van Albrecht von Boeselager. Hij kon met onmiddellijke ingang het ambt van grootkanselier opnieuw bekleden. De Orde stuurde een brief naar de paus, waarin ze hem in diplomatieke bewoordin-gen bedankte omdat hij de soevereiniteit van de Orde had bevestigd en wilde versterken. Op 2 februari organiseerde de Orde een druk bijgewoonde persconferentie. De luitenant-grootmeester was niet aanwezig en de conferentie werd geleid door de grootkanselier Boeselager. De gestelde vragen hadden onvermijdelijk allemaal de recente crisis als on-derwerp.[15] Dezelfde dag benoemde paus Franciscus aartsbisschop Giovanni Angelo Becciu, substituut v.d.staatsse-

cretaris Pietro Parolin, tot pauselijk vertegenwoordiger bij de Orde van Malta, met als opdracht te werken aan de geestelijke vernieuwing van de Orde en meer bepaald van de leden die religieuze geloften hebben afgelegd. In de be-noemingsbrief werden de opdracht en de duur ervan (tot aan de verkie-zing van een nieuwe grootmeester) nader om-schreven. Op 9 februari besliste de Staatsraad dat de Algemene Staatsraad (bestaande uit zestig leden) werd bij-eengeroepen op 29 april 2017 teneinde over te gaan tot de verkiezing v.e.grootmeester of van een luitenant-groot-meester,[16], onder de 12 verkiesbaren die deel uitmaken van de 55 professen. Dit werd op een bijeenkomst met het bij de Orde geaccrediteerd diplomatiek corps meegedeeld, gevolgd door een uiteenzetting door de grootkanselier over de prioriteiten van de Orde. Daarna begaven de luitenant-groot-meester en de grootkanselier zich naar het Va-ticaan, voor een ontmoeting met aartsbisschop Becciu.[17] Op 17 februari richtte aartsbisschop Becciu een schrijven tot alle leden van de Orde van Malta, teneinde ze op de hoogte te stellen van de opdracht die hij zich voornam tot een goed einde te brengen.[18] Tijdens een persconferentie eind februari gehouden in Parijs, verklaarde de ondervoorzit-ter van de Franse vereniging van de Orde van Malta, Alain de Tonquedec, dat de Orde slachtoffer was geworden van een strijd die niet de zijne was. Hij bedoelde de strijd binnen het Vaticaan tussen de paus en kardinaal Burke.[19] Op 6 maart 2017 richtte aartsbisschop Becciu een brief, mede ondertekend door de luitenant-grootmeester, tot alle rid-ders van de Orde. Hierin vroeg hij om advies en suggesties voor de hervorming van de Orde.[20] In een interview ver-schenen in The Catholic Reporter van 25 maart 2017, liet de ontslagnemende grootmeester Festing weten dat hij zou deelnemen aan de bijeenkomst van de Algemene Staatsraad en dat hij wel zou verplicht zijn de benoeming te aanvaar-den indien de raad hem opnieuw zou verkiezen.[21] Daarop kreeg hij het bevel in naam van de gehoorzaamheid vanwege aartsbisschop Angelo Becciu, in akkoord met de paus om niet aanwezig te zijn en zijn voorziene reis naar Rome te an-nuleren. Festing legde dit bevel naast zich neer en kwam op 26 april in Rome aan.[22][23] Onmiddellijk kwam een be-richt vanuit het Vaticaan, waarbij het bevel dat aan Festing was gegeven om niet aanwezig te zijn, werd herroepen.[24] De stemgerechtigde verantwoordelijken kwamen in de dagen voor 29 april in Rome aan. Een brief van leden van de Soevereine Raad had hen op voorhand aangeraden niet een grootmeester maar een luitenant-grootmeester te kie-zen, voor de termijn van één jaar. Op 26 april ontving paus Franciscus verschillende leden v.d.Staatsraad in de resi-dentie Santa Martha en suggereerde hun hetzelfde.[n 1] De bedoeling was blijkbaar om, vooraleer een nieuwe groot-meester te verkiezen, constitutionele wijzigingen door te voeren, voorgesteld door de Duitse afdeling van de Maltari-dders, waarbij de machten van de nieuwe grootmeester zouden beknot worden (voorstellen geformuleerd door prins Johannes Lobkowicz vermeldden: opleggen van een leeftijdsgrens, regelmatige vernieuwing van het mandaat, moge-lijkheid tot afzetting indien hij niet-constitutionele beslissingen nam) ten voordele van een meer collegiaal bestuur en de functies van grootmeester en luitenant-groot-meester niet meer zouden voorbehouden blijven voor de geprofeste religieuzen van de orde die tot de adel behoren,maar ook door niet-adellijke geprofesten en zelfs door niet-geprofes-te leken zouden kunnen worden uitgeoefend.[25] In het tweede geval zou de Orde niet langer een monastieke orde blijven, maar zichzelf omvormen tot een niet-gouvernementele organisatie.[26] De Italiaan, Giacomo Dalla Torre del Tiempo di Sanguinetto (°Rome, 9 december 1944), prior van de grootpriorij Rome, telg uit een oude Romeinse adellijke familie, werd op 29 april 2017 verkozen tot luitenant-grootmeester, voor een termijn van één jaar.[27] Gediplomeerd van de Universiteit La Sapienza, was hij specialist van middeleeuwse kunst en voormalig docent klassiek Grieks aan de Pauselijke Urbaniana Universiteit in Rome.[28]