top of page
Deze site is ontworpen met de
.com
website builder. Maak je website vandaag nog.Nu beginnen
petergreen.png

Peter Green (geboren Peter Allen Greenbaum , 29 oktober 1946 - overleden op 25 juli 2020) [1] [2] was een Engelse bluesrock singer-songwriter en gitarist. 

[3] Als oprichter van Fleetwood Mac werd hij in 1998 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame . De nummers van Green, zoals " Albatross ", " Black Magic Woman ", " Oh Well ", " The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) "en" Man of the World ", verschenen op singles charts en verschillende zijn aangepast door een verscheidenheid aan muzikanten. Green was een belangrijke figuur in het "tweede grote tijdperk" [4] van de Britse bluesbeweging . BB King merkte op: "Hij heeft de liefste toon die ik ooit heb gehoord; hij was de enige die me het koude zweet bezorgde." [5] [6] Eric Clapton prees zijn gitaarspel; [7] hij was ge-ïnteresseerd in het uiten van emotie in zijn liedjes, in plaats van te laten zien hoe snel hij kon spelen [8] en gebruikte snaarbuiging , vibrato en zuinigheid in stijl. [4] [9] Rolling Stone stond op nummer 58 in de lijst van de "100 beste gitaristen aller tijden". [10] Zijn toon op het instrumentale "The Super-Natural" werd door Guitar Player beoordeeld als een van de 50 beste aller tijden. [11] In juni 1996 werd Green in Mojo uitgeroepen tot de op twee na beste gitarist aller tijden. [12] [13]

Carrière 

Vroege jaren

Peter Allen Greenbaum werd geboren in Bethnal Green , Londen, op 29 oktober 1946, in een joods gezin, [14] de jongste van Joe en Ann Greenbaum's vier kinde-ren. Zijn broer, Michael, leerde hem zijn eerste gitaarakkoorden en op 11-jarige leeftijd leerde hij zichzelf. Hij begon op 15-jarige leeftijd professioneel te spe-len, terwijl hij voor een aantal Oost-Londense rederijen werkte. Hij speelde eerst basgitaar in een band genaamd Bobby Dennis and the Dominoes, die pop-chart 

covers en rock-'n-roll- normen uitvoerde , waaronder Shadows- covers. Hij verklaarde later dat Hank Marvin was zijn gitaarheld en hij speelde The Shadows 'nummer "Midnight" op het tribute-album Twang uit 1996 . Hij voegde zich bij een rhythm and blues- outfit, de Muskrats, en vervolgens bij een band genaamd The Tridents waarin hij bas speelde. Tegen Kerstmis 1965 speelde Green lead gitaar in Peter Bardens 'band "Peter B's Looners", waar hij drummer Mick Fleetwood 

ontmoette . Met Peter B's Looners debuteerde hij met de single " If You Wanna Be Happy " met "Jodrell Blues" als B-kant. [15] Zijn opname van "If You Wanna Be Happy" was een instrumentale cover van een nummer van Jimmy Soul . [16]

John Mayall's Bluesbreakers 

In oktober 1965, voordat hij bij Bardens 'groep kwam, had Green de kans om voor Eric Clapton in John Mayall & the Bluesbreakers in te vallen voor vier optre-dens. Kort daarna, toen Clapton de Bluesbreakers verliet, werd Green vanaf juli 1966 fulltime lid van de band van Mayall. [4] Mike Vernon , producer bij Decca Records, herinnert zich het debuut van Green met de Bluesbreakers: Terwijl de band door de studio liep, zag ik een versterker die ik nog nooit eerder had gezien, dus zei ik tegen John Mayall: "Waar is Eric Clapton?" Mayall antwoordde: 'Hij is niet meer bij ons, hij heeft ons een paar weken geleden verlaten.' Ik was in een shocktoestand [ sic ] maar Mayall zei: "Maak je geen zorgen, we hebben iemand beter." Ik zei: "Wacht even, wacht even, dit is belachelijk. Heb je iemand beter? Dan Eric Clapton?" John zei: 'Hij is nu misschien niet beter, maar wacht maar, over een paar jaar zal hij de beste zijn.' Vervolgens stelde hij me voor aan Peter Green. [16] Green maakte zijn opnamedebuut met de Bluesbreakers in 1966 op het album A Hard Road (1967), [17] met twee van zijn eigen composities, "The Same Way" en "The Supernatural". Deze laatste was een v.d.eerste instrumentals van Green, die al snel een handelsmerk zou worden. Hij was zo be-kwaam dat zijn vrienden van musici hem de bijnaam "The Green God" gaven. [18] In 1967 besloot Green zijn eigen bluesband te vormen en verliet de Bluesbreakers. [4]

Fleetwood Mac 

De nieuwe band van Green, met voormalig Bluesbreaker Mick Fleetwood op drums en Jeremy Spencer op gitaar, heette aanvankelijk "Peter Green's Fleetwood Mac met Jeremy Spencer". Bob Brunning werkte tijdelijk op basgitaar (Green's eerste keus, Bluesbreakers 'bassist John McVie , was nog niet klaar om zich bij de band aan te sluiten). [19] Binnen een maand speelden ze op het Windsor National Jazz and Blues Festival in augustus 1967 en werden ze snel getekend bij Mike Vernon's Blue Horizon- label. [ nodig citaat ] Hun repertoire bestond hoofdzakelijk uit bluescovers en originelen, meestal geschreven door Green, maar sommige zijn geschreven door slide-gitarist Jeremy Spencer. De eerste single van de band, Spencer's "I Believe My Time Ain't Long" met Green's "Rambling Pony" als B-kant, kwam niet in kaart, maar hun gelijknamige debuutalbum maakte een grote indruk en bleef meer dan een jaar in de Britse hitlijsten .In sep-tember 1967 had John McVie Brunning vervangen. Hoewel klassieke bluescovers en originelen in bluestijl gedurende deze periode prominent aanwezig waren in het repertoire van de band, bloeide Green snel op als songwriter en droeg hij vanaf 1968 vele succesvolle originele composities bij. De nummers die voor een enkele release waren gekozen, toonden aan dat de stijl van Green geleidelijk wegging van de blueswortels van de groep naar een nieuw muzikaal gebied. Hun tweede studioalbum Mr. Wonderful werd uitgebracht in 1968 en zette de formule van het eerste album voort. In hetzelfde jaar scoorden ze een hit met Green's " Black Magic Woman " (later gedekt door Santana ), gevolgd door het gitaarinstrumentale " Albatross " (1969), dat nummer één bereikte in de Britse hit-lijsten. Meer hits geschreven door Green volgden,Oh Well "," Man of the World "(beide 1969) en het onheilspellende" The Green Manalishi "(1970). [16] Het dub-belalbum Blues Jam in Chicago (1969) [20] werd opgenomen in de Chess Records Ter- Mar Studio in Chicago , waar ze , onder gezamenlijk toezicht van Vernon en Marshall Chess , opnamen maakten met enkele van hun Amerikaanse blueshelden, waaronder Otis Spann , Big Walter Horton , Willie Dixon , JT Brown en 

Buddy Guy . In 1969, na ondertekening bij Immediate Records voor één single ("Man of the World", [21] voorafgaand aan de ineenstorting van dat label), tekende de groep bij het Reprise Records label van Warner Bros. Records en nam hun derde studioalbum Then Play On op , met de nieuwe derde gitarist van de groep, de 18-jarige Danny Kirwan . Green had Kirwan in 1967 voor het eerst zien spelen met zijn bluestrio Boilerhouse, met Trevor Stevens op bas en Dave Terrey op drums. [22] Green was onder de indruk van het spel van Kirwan en gebruikte de band als voorprogramma van Fleetwood Mac voordat hij Kirwan in 1968 rekru-teerde voor zijn eigen band op voorstel van Mick Fleetwood. [23]Spencer leverde echter vrijwel geen bijdrage aan Then Play On , vanwege zijn gerapporteerde weigering om te spelen op enig origineel materiaal van Green. [ nodig citaat ] Beginnend met de melancholische tekst van "Man of the World", begonnen Greens bandleden veranderingen in zijn gemoedstoestand op te merken. Hij nam grote doses LSD , liet een baard groeien en begon gewaden en een kruisbeeld te dra-gen. Mick Fleetwood herinnert zich dat Green zich zorgen maakte over het vergaren van rijkdom: 'Ik had rond die tijd gesprekken met Peter Green en hij was obsessief over het feit dat we geen geld verdienden, en wilde dat we het allemaal weggaven. En ik zou zeggen:' Nou, je kunt het , Dat wil ik niet doen, en dat maakt me niet slecht. '' [16] Tijdens een tour door Europa eind maart 1970 nam Green LSD mee naar een feest in een gemeente in München , een incident dat door Fleetwood Mac-manager Clifford Davis werd genoemd als het cruciale punt in zijn mentale achteruitgang. [24] [25] Communard Rainer Langhans vermeldt in zijn autobiografie dat hij en Uschi Obermaier Green ontmoetten in München, waar ze hem uitnodigden voor hun Highfisch-Kommune . Fleetwood Mac roadie 

Dinky Dawson herinnert zich dat Green naar het feest ging met een andere roadie, Dennis Keane, en dat toen Keane terugkeerde naar het hotel van de band om uit te leggen dat Green de gemeente niet zou verlaten, Keane, Dawson en Mick Fleetwood daarheen reisden om hem op te halen. [26] Green verklaarde daaren-tegen dat hij goede herinneringen had aan jammen in de gemeente toen hij in 2009 sprak: "Ik heb daar een goede voorstelling gehad, het was geweldig, iemand nam het op, ze gaven me een geluidsband. Er speelden mensen mee , enkelen van ons dartelden gewoon wat rond en het was ... ja, het was geweldig. " Hij vertelde Jeremy Spencer destijds: "Dat is de meest spirituele muziek die ik ooit in mijn leven heb opgenomen." Na een laatste optreden op 20 mei 1970 verliet Green Fleetwood Mac. [27]

Na Fleetwood Mac 

Op 27 juni 1970 verscheen Green op het Bath Festival of Blues and Progressive Music met John Mayall, Rod Mayall (orgel), Ric Grech (bas) en Aynsley Dunbar

 (drums). In datzelfde jaar nam hij een jamsessie op met drummer Godfrey Maclean, toetsenist Zoot Money en Nick Buck en bassist Alex Dmochowski van The Aynsley Dunbar Retaliation ; Reprise Records bracht de sessie uit als The End of the Game , Peter's eerste soloalbum na Fleetwood Mac. Ook kort na het verla-ten van Fleetwood Mac vergezelde Green de voormalige bandmaat-toetsenist Peter Bardens (Peter B's Looners) op Bardens 'solo-LP The Answer, gitaar spelen op verschillende nummers. In 1971 had hij een korte reünie met Fleetwood Mac, waarmee hij een Amerikaanse tournee voltooide nadat gitarist Jeremy Spencer de groep had verlaten onder het pseudoniem Peter Blue. [28] Hij nam twee tracks op voor het album Juju met de band Gass van Bobby Tench , [29] gevolgd door een solo-single, een met Nigel Watson , sessies met B.B King in Londen in 1972 en een niet genoemd optreden op Penguin LP van Fleetwood Mac. in 1973 op het nummer "Night Watch". Op dit moment waren de psychische aandoeningen en het drugsgebruik van Green verankerd en vervaagde hij tot professionele duisternis. [16]

Ziekte en eerste heropkomst

Uiteindelijk kreeg Green de diagnose schizofrenie en bracht hij halverwege de jaren zeventig tijd door in psychiatrische ziekenhuizen die elektroconvulsiethe-rapie ondergingen. Veel bronnen getuigen van zijn lusteloze, tranceachtige toestand in deze periode. [30] In 1977 werd Green gearresteerd omdat hij zijn ac-countant David Simmons had bedreigd met een jachtgeweer. Over de exacte omstandigheden wordt veel gespeculeerd, de bekendste is dat Green wilde dat Simmons hem geen geld meer stuurde. [31] In de BBC-documentaire 2011 Peter Green: Man of the World , [32]Green verklaarde dat hij op het moment dat hij net terugkwam uit Canada geld nodig had en dat hij tijdens een telefoongesprek met zijn accountmanager erop wees dat hij een wapen van zijn reizen had mee-gebracht. Zijn accountmanager belde prompt de politie, die het huis van Green omsingelde. [33]

Green presteert op 30 mei 1983

In 1979 begon Green opnieuw professioneel op te duiken. Met de hulp van zijn broer Michael werd hij getekend bij het PVK-label van Peter Vernon-Kell en pro-duceerde hij een reeks soloalbums, te beginnen met In the Skies uit 1979 . Hij maakte ook een niet genoemd optreden op Fleetwood Mac's dubbelalbum Tusk , op het nummer "Brown Eyes", dat hetzelfde jaar uitkwam. [34] In 1981 droeg Green bij aan " Rattlesnake Shake " en "Super Brains" op het soloalbum The Visitor 

van Mick Fleetwood . Hij nam verschillende sessies op met een aantal andere muzikanten, met name het Katmandu- album A Case for the Blues met Ray Dor-set van Mungo Jerry , Vincent Crane van The Crazy World of Arthur Brown en Len Surtees van The Nashville Teens . Ondanks pogingen van Gibson Guitar Cor-poration om gesprekken te beginnen over het produceren van een "Peter Green signature Les Paul " gitaar, was Green's favoriete instrument op dit moment een Gibson Howard Roberts Fusion gitaar . [35] In 1986 droegen Peter en zijn broer Micky bij aan het album A Touch of Sunburn van Lawrie 'The Raven' Gaines (onder de groepsnaam 'The Enemy Within'). [36] Dit album is vele malen opnieuw uitgegeven onder titels als "Post Modern Blues" en "Peter Green en Mick Green - Two Greens Make a Blues", vaak met de vermelding Pirates-gitarist Mick Green . In 1988 werd Green als volgt geciteerd: "Ik ben momenteel aan het recupereren van de behandeling voor het nemen van drugs. Het waren medicijnen die me veel beïnvloedden. Ik nam meer dan ik van plan was. Ik nam LSD acht of negen keer. Het effect van dat spullen gaan zo lang mee ... Ik wilde al mijn geld weggeven ... Ik ging een beetje heilig - nee, niet heilig, religieus. Ik dacht dat ik het kon, ik dacht dat het goed was met drugs. Mijn faalt! "[37] In de vroege jaren 2000 waren er geruchten over een hereniging v.d.vroege line-up van Fleetwood Mac, waarbij Peter Green en Jeremy Spencer betrokken waren. De twee gitaristen en vocalisten waren blijkbaar niet overtuigd van de verdiensten van een der-gelijk project [38], maar in april 2006, tijdens een vraag-en-antwoordsessie op de Penguin Fleetwood Mac-fanwebsite, zei bassist John McVie over het reünie-idee: Als we Peter en Jeremy zover konden krijgen om het te doen, zou ik het waarschijnlijk, misschien, doen. Ik weet dat Mick het in een flits zou doen. Helaas denk ik niet dat de kans groot is dat Danny het doet. Zegen zijn hart. [39] Op 25 februari 2020 werd een all-star tribute concert uitgevoerd in het London Pal-ladium , aangekondigd als "Mick Fleetwood and Friends Tribute to Peter Green". De Guitar World review zei dat Green zelf niet aanwezig was en mogelijk niet op de hoogte was van het evenement. [40]

Peter Green Splinter Group 

Green vormde eind jaren negentig de Peter Green Splinter Group , met de hulp van Nigel Watson en Cosy Powell .The Splinter Group bracht tussen 1997 en 2004 negen albums uit. Begin 2004 werd een tour geannuleerd en stopte de opname van een nieuw studioalbum toen Green de band verliet en naar Zweden verhuisde .

[41] Kort daarna meldde hij zich aan voor een tournee met The British Blues All Stars voor het volgende jaar. De tour werd echter geannuleerd na het overlijden van saxofonist Dick Heckstall-Smith . Green verklaarde destijds dat de medicatie die hij gebruikte om zijn psychische problemen te behandelen het hem moeilijk maakte zich te concentreren en onderdrukte zijn verlangen om gitaar te spelen.[ nodig citaat ] In februari 2009 begon Green weer met spelen en toeren, dit keer als Peter Green and Friends . In mei 2009 was hij het onderwerp van de BBC Four- documentaire "Peter Green: Man of the World", geproduceerd door Henry Hadaway . Green en de band speelden vervolgens een tournee door Ierland, Duitsland en Engeland. Ze speelden in maart 2010 verschillende data in Australië, waaronder het Byron Bay Bluesfest . De band werd ondersteund door singer-songwriter Garron Frith tijdens hun Britse tourdata in mei 2010. [ nodig citaat ]

Speelstijl en songwriting

Green was geïnteresseerd in het uiten van emotie in zijn liedjes, in plaats van te laten zien hoe snel hij kon spelen.[42] Hij is geprezen om zijn swingende shuf-fle-grooves en soulvolle frasen en was voorstander van de mineur-modus en de donkere blues-implicaties. Zijn uitgesproken toon is te horen op "The Superna-tural", een instrumentaal geschreven door Green voor John Mayall en het album A Hard Road van de Bluesbreakers uit 1967 . Dit nummer toont Greens controle over harmonische feedback. [4] Het geluid wordt gekenmerkt door een rillend vibrato, zuivere snijtonen en een reeks aanhoudende noten van tien seconden. De-

ze tonen zijn bereikt door Green die feedback op een Les Paul-gitaar regelt . [11]

Apparatuur

Al vroeg in zijn carrière speelde Green een Harmony Meteor , een goedkope hollowbody gitaar. Hij begon een Gibson Les Paul te spelen met de Peter B's, een gitaar die vaak zijn "magische gitaar" werd genoemd. Hoewel hij andere gitaren speelde, is hij vooral bekend door het afleiden van een unieke toon uit zijn Les Paul uit 1959. [6] [43] Green verkocht het later aan de Noord-Ierse gitarist Gary Moore voor al het geld dat Moore kon krijgen door zijn Gibson SG-gitaar te verkopen. Green had de gitaar gekocht na zijn eerste periode bij Mayall, maar voordat hij bij de Peter B's kwam, voor £ 114 van Selmers in Charing Cross Road. 

In 2016 Kirk Hammett van Metallica kocht de gitaar voor een gerapporteerde $ 2 miljoen. Hammet heeft verklaard dat hij er eigenlijk iets minder dan $ 1 mil-joen voor heeft betaald, omdat hij op de juiste plaats was toen de man die het verkocht wat geld nodig had.[44] In de jaren negentig speelde Green een Fender Stratocaster uit de jaren 60 en een Gibson Howard Roberts Fusion-model, met behulp van Fender Blues DeVille en Vox AC30- versterkers. [4] Tegen het einde van zijn speeldagen zag de Gibson ES-165 meer nut. [35]

Invloed 

Veel rockgitaristen hebben Green als invloed genoemd, waaronder Gary Moore , [45] Joe Perry van Aerosmith [46] en Andy Powell van Wishbone Ash , [47] en meer recentelijk Noel Gallagher en Radiohead- bassist Colin Greenwood . [48] Groen was de keuze van Rich Blackinson van The Black Crowes ' in Guitar World's "30 on 30: The Greatest Guitarists Picked by the Greatest Guitarists" (2010). In hetzelfde artikel citeert Robinson Jimmy Page, met wie de Crowes toerde: "hij vertelde ons zoveel Peter Green-verhalen. Het was duidelijk dat Jimmy dol is op het talent van de man".[7] De nummers van Green zijn opgenomen door arties-ten als Santana , Aerosmith , Status Quo , [49] Black Crowes , Midge Ure , [50] Tom Petty , [51] Judas Priest [52] en Gary Moore , die Blues hebben opgenomen 

voor Greeny , een album met groene composities.

Persoonlijk leven

Green onderging periodes van psychische aandoeningen en armoede in de jaren zeventig en tachtig en trok in bij zijn oudere broer Len en Len's vrouw Gloria en zijn moeder in hun huis in Great Yarmouth , waar een herstelproces begon. [16] [53] Green trouwde in januari 1978 met Jane Samuels; het echtpaar scheidde in 1979. Ze kregen een dochter, Rosebud (geboren in 1978). [54] Green woonde op Canvey Island in Essex nadat hij Fleetwood Mac had verlaten. [55]

Dood 

Op 25 juli 2020 werd door de familierecht advocaten aangekondigd dat Green op 73-jarige leeftijd vredig in zijn slaap was overleden. [56]

Discografie

Hoofd artikel: Peter Green discografie

Solo albums

Referenties 

  1. ^ "Peter Green" . Gearchiveerd van het origineel op 5 april 2010 . Ontvangen 9 januari 2010 .

  2. ^ Stewart, Chloe (25 juli '20). "Peter Green, mede-oprichter van Fleetwood Mac, is overleden op 73-jarige leeftijd" . Dailystar.co.uk .Ontvangen 25 juli 2020 .

  3. ^ Dantzig, Jol (16 augustus 2011). "Het geheim van de toon van Peter Green" . Premier gitaar . Ontvangen 13 augustus 2019 .

  4. ^ Spring omhoog naar:a b c d e v Marshall, Wolf (september 2007). "Peter Green: The Blues of Greeny". Vintage Guitar tijdschrift . 21(11): 96-100.

  5. ^ "Fleetwood Mac, Peter Green, The Band, The Music, The Legacy" . Gearchiveerd van het origineel op 15 mei 2009 . Ontvangen 23 september 2009 .

  6. ^ Spring omhoog naar:a b "15 iconische Les Paul-spelers". Gearchiveerd van het origineel op 26 augustus 2009. Ontvangen 23 september 2009.

  7. ^ Spring omhoog naar:a b Robinson, Rich. "Guitar World: 30 on 30: The Greatest Guitarists Picked by the Greatest Guitarists". www.guitarworld.com. Gearchiveerd van het origineel op 5 mei 2010. Ontvangen 26 juli 2020.

  8. ^ Peter Green: Fleetwood Mac-oprichter en gitaarheld van de Britse bluesscene , The Guardian, 25 juli 2020

  9. ^ "Dertig grote gitaristen - waaronder Steve Vai, David Gilmour en Eddie Van Halen - Kies de beste gitaristen aller tijden" . www.guitarworld.com. Gearchiveerd van het origineel op 25 oktober 2014 . Ontvangen 16 juli 2014 .

  10. ^ "58: Peter Green" . De 100 beste gitaristen aller tijden . Rolling Stone . Ontvangen 6 februari 2019 .

  11. ^ Spring omhoog naar:a b Blackett, Matt (oktober 2004). "De 50 beste tonen aller tijden". Gitaarspeler . 38(10): 44–66.

  12. ^ "100 beste gitaristen aller tijden". Mojo (31). Juni 1996.

  13. ^ "Mojo - 100 grootste gitaristen aller tijden" . rocklistmusic.co.uk. Gearchiveerd van het origineel op 31 augustus 2010 . Ontvangen 8 september 2010 .

  14. ^ "Peter Green - The Sixties Remembered - Sixties Music" . Loti.com. Gearchiveerd van het origineel op 24 november 2011 . Ontvangen 30 december 2011 .

  15. ^ Eder, Bruce. "Pater B's Looners" . allmusic.com . Ontvangen 6 januari 2012 .

  16. ^ Spring omhoog naar:a b c d e f "Peter Green Biography". Fmlegacy.com. Gearchiveerd van het origineel op 28 april 2009. Ontvangen30 december 2011.

  17. ^ "John Mayall A Hard Road" . discogs.com. Gearchiveerd van het origineel op 10 november 2012 . Ontvangen 16 januari2012 .

  18. ^ "Peter Green: The Green God met de Holy Grail Guitar" . Boles Blues. 3 okt.'10. Gearchiveerd van het origineel op 21 maart 2012 .Ontvangen 30 dec.'11 .

  19. ^ " Bassplayer (05/06/1995), Een leven met Fleetwood Mac - John McVie ", Blue Letter Archives . URL laatst geopend op 20 februari 2007

  20. ^ "Fleetwood Mac-compilaties" . allmusic.com. Gearchiveerd van het origineel op 3 januari 2012 . Ontvangen 4 januari 2012 .

  21. ^ Liner notes voor de cd The Vaudeville Years of Fleetwood Mac, 1968–1970 , "Jet" Martin Celmins, Trojan Records, 2002.

  22. ^ Rawlings, Terry (2002). Toen, nu en zeldzame Britse Beat 1960–1969 . Omnibus Press. p. 77. ISBN 0-7119-9094-8.

  23. ^ Vernon, Mike (1999). The Complete Blue Horizon Sessions (CD box set boekje). Fleetwood Mac. Vader Records.

  24. ^ John McVie - "Peter Green: Man of the World", BBC TV, 2009

  25. ^ Brunning, B (1998): Fleetwood Mac - De eerste 30 jaar. Londen: Omnibus Press p28

  26. ^ Dawson, Dinky & Alan, Carter, "Life on the Road", Billboard , 1998, blz. 131–132.

  27. ^ "Peter Green: Man of the World " " . BBC Four . 2009. Ontvangen 26 juli 2020 .

  28. ^ SPL 1046 Stony Plain Records LP "White Skies" 1981 liner notes

  29. ^ Larkin, Colin (1995). De Guinness Encyclopedia of Popular Music . Guinness. p. 947. ISBN 1-56159-176-9.

  30. ^ Celmins, Martin. Peter Green: oprichter van Fleetwood Mac . Kasteel. p. 143. ISBN 1-898141-13-4.

  31. ^ Martin Celmins (31 augustus 1996). 'Zal ik je vertellen over mijn leven ...' The Telegraph . Ontvangen 13 januari 2019 .

  32. ^ "BBC4 Peter Green: Man van de wereld" . bbc.co.uk. 6 februari 2011. Gearchiveerd van het origineel op 23 oktober 2011 . Ontvangen 12 januari 2012 .

  33. ^ Celmins, Martin. Peter Green: oprichter van Fleetwood Mac . Kasteel. p. 145. ISBN 1-898141-13-4.

  34. ^ Celmins, Martin. Peter Green: oprichter van Fleetwood Mac . Kasteel. p. 148. ISBN 1-898141-13-4.

  35. ^ Spring omhoog naar:a b "1996 Gibson Howard Roberts Fusion". archtop.com. Gearchiveerd v.h.origineel op 23 februari 2010. Ontvangen 17 sept.2009.

  36. ^ Groen, Peter. "The Penguin Q&A Sessions" . FleetwoodMac.Net . Gearchiveerd van het origineel op 30 september 2014 . Ontvangen 25 april 2014 .

  37. ^ Brunning, B (1998): Fleetwood Mac - De eerste 30 jaar . Londen: Omnibus Press p29

  38. ^ Wasserzieher, Bill (oktober 2006). "De terugkeer van Jeremy Spencer" . Blues Revue . Gearchiveerd van het origineel op 20 februari 2008 . Ontvangen 20 mei 2008 .

  39. ^ "The Penguin Q&A Sessions: John McVie Q&A Session, Part 2" . De pinguïn . Januari 2006. Gearchiveerd van het origineel op 12 mei 2008 . Ontvangen 20 mei 2008 .

  40. ^ Scott Rowley. "The Peter Green tribute concert: 10 gitaarhoogtepunten van David Gilmour, Kirk Hammett, Billy Gibbons, Pete Townshend en meer" . Guitarworld.com . Ontvangen 25 juli 2020 .

  41. ^ "Rock Legend verteld om zijn band te dumpen" . The Mail op zondag (28/03/04). Gearchiveerd van het origineel op 20 juli 2011 . Ontvangen 9 febr.2011 .

  42. ^ Peter Green: Fleetwood Mac-oprichter en gitaarheld van de Britse bluesscene , The Guardian, 25 juli 2020.

  43. ^ Bacon, Tony (2000). Electric Guitars: The Illustrated Encyclopedia . Draagbaar. p. 124. ISBN 1-57145-281-8.

  44. ^ Hoewel er veel (onnauwkeurig) is geschreven over het beroemde 'out-of-phase' geluid van Peter's Les Paul, was dit geen 'fabrieksongeval'. London Luthier Sam Li werkte in de periode van november 1966 tot april 1967 tweemaal intensief aan de halspickup van de gitaar. Hij wikkelde de pickup terug met 43swg-draad in plaats van de fabrieksspecificatie 42swg en draaide later de magneet om om de 'out-of-phase' te geven 'Geluid van het BB King-type, vermoedelijk op verzoek van Peter. Ondanks gepubliceerde berichten dat de bedrading origineel was en de pickup nooit van de gitaar was gehaald, bestaat er ten minste één foto van de gitaar, genomen in Decca's West Hampstead-studio's tijdens de Bluesbreakers-opnamesessie met Paul Butterfield eind november 1966, duidelijk te zien de afwezigheid van de pick-up op dat moment. Scapelliti, Christopher. "Kirk Hammett vertelt over zijn prijs: Peter Green en Gary Moore's Les Paul" . Guitarworld.com . Gearchiveerd van het origineel op 6 augustus 2016 . Ontvangen 12 augustus 2016 .

  45. ^ "Klassiek interview: Gary Moore praat Blues For Greeny, Jack Bruce, Albert Collins en nooit spelen met Clapton" . muziekradar . Ontvangen 26 juli 2020 .

  46. ^ "Joe Perry Biography" . monstersandcritics.com. Gearchiveerd van het origineel op 16 april 2010 . Ontvangen 3 april 2010 .

  47. ^ "Classic Rock Magazine: Andy Powell Interview" . classicrockmagazine.com. Gearchiveerd van het origineel op 15 januari 2010 . Ontvangen 3 april 2010 .

  48. ^ "Radiohead's geheime invloeden, van Fleetwood Mac tot Thomas Pynchon" . Rolling Stone . Ontvangen 5 november2019 .

  49. ^ "Ma Kelly's Greasy Spoon - Status Quo" .

  50. ^ "Midge Ure verrukt fans met Airdrie show" . Daily Record (Schotland) . 27 maart 2013. Gearchiveerd van het origineel op 6 oktober 2014 . Ontvangen 3 oktober 2014 .

  51. ^ "Readers 'Poll: The 10 Best Fleetwood Mac Songs. No. 7. Oh Well" Gearchiveerd 31 oktober 2014 op de Wayback Machine. Rollende steen. Ontvangen 29 oktober 2014

  52. ^ "The Tragic Tale of the Green God" Media Wah Wah " . Mediawahwah.com. Gearchiveerd van het origineel op 21 maart 2012. Ontvangen 30 december 2011 .

  53. ^ Celmins, Martin. Peter Green: oprichter van Fleetwood Mac . Kasteel. p. 169. ISBN 1-898141-13-4.

  54. ^ Aquilina, Tyler (25 juli 2020). "Peter Green, gitarist en medeoprichter van Fleetwood Mac, sterft op 73-jarige leeftijd" . Entertainment Week . Ontvangen 25 juli 2020 .

  55. ^ Richmond, Maurice (7 juli 2016). " Het was alsof Liverpool in de jaren 1960 - Canveys muziekscene onthouden " . Avond Echo . Ontvangen 20 oktober 2019 .

  56. ^ "Fleetwood Mac mede-oprichter Peter Green sterft 73" . ITV Nieuws . 25 juli 2020 . Ontvangen 25 juli 2020 .

Verder lezen 

Externe links

Wikimedia Commons heeft media met betrekking tot Peter Green .

bottom of page