Donald John Trump (New York, 14 juni 1946) was van 20 januari 2017 tot 20 januari 2021 de 45e president van de Verenigde Staten. Trump behoort tot de Republikeinse Partij. Vóór zijn presidentschap had hij nooit eerder een politieke functie vervuld. Van beroep was hij ondernemer, voornamelijk in het vastgoed. Verder is hij bekend als televisiepersoonlijkheid. Donald Trump is de zoon van Fred Trump, een vastgoedontwikkelaar uit New York. Toen Donald Trump naar de Wharton School van de Universi-teit van Pennsylvania ging, werkte hij al voor het bedrijf van zijn vader en grootmoeder, Elizabeth Trump & Son, de voorloper van The Trump Organization. In 1968 sloot hij zich officieel bij zijn vaders bedrijf aan. Hij kreeg in 1971 de zeggenschap over het bedrijf en veranderde de naam in The Trump Organization. Door zijn promotie-inspanningen, carrière, verschijningen in media en boeken (vaak door ghostwriters geschreven) werd hij een mediapersoonlijkheid in de Verenigde Staten. Trump presen-teerde The Apprentice, een Amerikaans televisieprogramma op NBC. Op 16 juni 2015 stelde Trump zich officieel kandidaat voor de presidentsverkiezingen van 2016 als Republikein. Vanaf het eerste stadium van zijn campagne bleek hij zeer populair, tot verbijstering van de top van de Republikeinse Partij. Vanaf eind juli 2015 stond hij bovenaan in de peilingen voor de Republikeinse nominatie, en in juli 2016 werd hij de presidentskandidaat voor de Republikeinse Partij. Op 8 november 2016 won hij de presidentsverkiezingen en werd hij president-elect van de Verenigde Staten. Op 6 januari 2017 werd hij bevestigd als president door het Amerikaans Congres en op 20 januari 2017 werd hij beëdigd. Op 20 januari 2021 eindigde zijn presidentschap en werd hij opgevolgd door Joe Biden.

Afkomst

Trumps grootouders van vaders kant waren Duitse immigranten uit Kallstadt. Grootvader Friedrich Trumpf emigreerde in 1885 op 16-jarige leeftijd naar New York waar-na hij zijn Duitse naam verengelste tot Frederick Trump.[2] Trumps moeder, Mary Anne MacLeod (1912–2000), werd in 1912 geboren in het dorp Tong op het eiland Lewis, aan de westkust van Schotland. In 1930, toen zij achttien jaar oud was, ontmoette zij Fred Trump (1905–1999) tijdens een vakantie in New York. Ze trouwden in 1936.

Jeugd en opleiding

Donald Trump werd geboren op 14 juni 1946 in Queens, een van de vijf stadsdelen (boroughs) van New York. Zijn ouders waren vastgoedontwikkelaar Fred Trump (1905–1999) en Mary Anne MacLeod Trump (1912–2000). Hij groeide op met twee broers en twee zussen: Maryanne, Fred jr., Elizabeth en Robert. Fred jr. overleed in 1981 op 43-jarige leeftijd ten gevolge van alcoholmisbruik. In diverse interviews vertelde Donald dat hij door deze gebeurtenis zelf geheelonthouder werd. Maryanne was tot 2011 rechter in het Hof van Beroep voor het 3e circuit. In de tijd dat het gezin Trump in Jamaica Estates woonde, bezocht hij The Kew-Forest School in Forest Hills, waar zijn vader lid was van het schoolbestuur. Enkele broers en zussen gingen ook naar die school. Op zijn dertiende werd Trump door zijn school geschorst wegens slecht gedrag. Vervolgens werd hij door zijn ouders naar de New York Military Academy gestuurd, zodat hij zijn energie goed zou kunnen benutten.[3] Op 17-jarige leeftijd behaalde hij de rang van kapitein.[4] In augustus 1964 startte Trump een studie aan de Universiteit van Fordham in The Bronx. Twee jaar later switchte hij naar de Wharton School van de Universiteit van Pennsylvania,[5] die als een van de weinige in de VS een vastgoedstudie aanbood. Hij studeerde af in 1968 met een Bachelor of Science in de economie.

Hoewel Trump tijdens de Vietnamoorlog de dienstplichtige leeftijd had, werd hij nooit daadwerkelijk opgeroepen en uitgezonden naar Vietnam. In zijn studententijd (1964–1968) werd hem viermaal uitstel van de dienstplicht verleend.[6] In 1968 kreeg hij nog uitstel op medische gronden wegens een hielspoor. Toen de overheid via loterijen begon te bepalen wie naar Vietnam zou worden uitgezonden, kwam Trump daar aanvankelijk niet in aanmerking wegens zijn medische uitstel. Kennelijk bij toeval had hij voor de loterij een zeer hoog nummer gekregen, waardoor hij uiteindelijk nooit is opgeroepen.

Zakelijk leven

Begin in vastgoed

Trump begon zijn loopbaan bij het vastgoedbedrijf van de familie, Elizabeth Trump & Son. Dit richtte zich op middenklasse huurhuizen in de New Yorkse boroughs Brook-

lyn, Queens en Staten Island. Nog tijdens zijn studie was Trumps eerste project het revitaliseren van een appartementencomplex, Swifton Village in Cincinnati, dat zijn vader in 1962 kocht voor $ 5,7 miljoen. Nadat het bedrijf betrokken raakte bij het project, ging het complex met 1.200 appartementen binnen twee jaar van 66% leeg-stand naar volledige bezettingsgraad met een investering van $ 500.000. Het bedrijf verkocht Swifton Village in 1972 uiteindelijk voor $ 6,75 miljoen. In 1971 verhuisde

Trump naar Manhattan. Volgens Trump waren de marges bij sociale- en middenklasse huur te klein, en was die sector qua management te bewerkelijk.[7] Deze sector kent veel klanten, die per persoon relatief weinig betalen, maar naar verhouding vaak betalingsproblemen hebben, aldus Trump. Om deze reden richtte hij zich op Man-hattan, waar minder, maar kapitaalkrachtigere klanten waren, met hogere marges. Hij nam grotere projecten aan, waarbij aantrekkelijke, opvallende en soms controv-ersiële ontwerpen werden gebruik om publieke belangstelling, en daarmee commercieel succes, te realiseren. Een typisch voorbeeld hiervan is het Grand Hyatt Hotel, waar de metselwerkgevel werd verbouwd naar een glazen gevel.

The Trump Organization

De Trump Organization werd in 1923 opgericht door zijn vader en grootmoeder. In 2016 waren rond 250 bedrijven onderdeel van de organisatie. Na zijn aantreden als president, trad hij terug als directeur. Het bedrijf wordt sinds zijn presidentschap geleid door zijn twee zonen Donald Jr. en Eric, en CFO Allan Weisselberg. Het bedrijf legt zich vooral toe op bouwprojecten en de exploitatie van gebouwen. Daarnaast zijn er belangen in andere sectoren. Een paar van de meest opvallende en grote bouw-projecten in Manhattan zijn de Trump Tower, de Trump World Tower en het Grand Hyatt Hotel. Ook was hij van 1994 tot 2002 voor 50% eigenaar van het Empire State Building. Buiten Manhattan heeft hij onder andere het Trump Tai Mahal Hotel in Atlantic City en de Trump International Hotel and Tower in Chicago. Buiten de VS heeft hij ook bezittingen, zoals het Turnberry Hotel in Schotland. Bij de aankoop en verbouwing van het Commodore-Hotel eind jaren 70 in Manhattan, tegenwoordig het Grand Hyatt, heeft hij volgens sommigen belastingvoordelen gekregen, die concurrenten niet kregen.[8] Volgens Trump zelf was het andersom: zijn concurrenten kregen be-lastingvoordelen die hij niet kreeg, en hij heeft een rechtszaak moeten voeren om diezelfde voordelen te krijgen.[7] In 1981 leende Trump een bedrag van 17,5 miljoen van zijn vader om een aantal van zijn schulden af te betalen.[9] Als gevolg van hoge bedrijfsschulden, moest Trump in 1996 zijn aandeel in het pand verkopen ter afbe-taling.[8] De stad New York wilde begin jaren 80 het Jacob K.Javits Convention Center bouwen op grond waarop Trump een koopoptie had. Trump schatte dat zijn bedrijf het project voor $ 110 miljoen zou kunnen uitvoeren. De stad verwierp zijn aanbod, maar Trump ontving wel een makelaarsvergoeding. Nadat de gemeente New York het project had overgenomen, liep de bouw meerdere jaren uit, werd het budget overschreden met ongeveer 50 miljoen dollar, en toen het voltooid was werd de exploitatie door de maffia gedaan.[10] Trump heeft dit een aantal keren genoemd als voorbeeld van in zijn ogen vaak incompetente en corrupte politici. In 1980 begon de stad New York met de renovatie van de Wollman Rink, een schaatsbaan uit 1955, in Central Park. De renovatie zou 2,5 jaar duren. Zes jaar later en met een budgetoverschrijding van 12 miljoen dollar was het project nog niet voltooid. Trump nam het beheer van het project over, zonder extra kosten voor de stad. De renovatie eindigde drie maan-den later succesvol, voor 1,95 miljoen dollar, 750.000 dollar onder het budget.[11] Trump kreeg hier veel positieve media-aandacht door, en volgens hemzelf was dit een doorbraak voor hem als mediapersoonlijkheid.[7] In '85 bood Trump 28 milj. dollar voor het landgoed Mar-a-Lago in Florida. De eigenaar vond dat bedrag te laag. Trump wilde zijn bod niet verhogen. In plaats daarvan kocht hij via een tussenpersoon de strook land tussen het landgoed en het strand. Hierna dreigde hij daar een groot en lelijk gebouw neer te zetten, zodat het uitzicht op het strand zou worden geblokkeerd. Door deze dreiging werden andere mogelijke kopers weggejaagd. Uiteindelijk kon Trump het landgoed kopen voor 5 miljoen dollar met daarnaast 2 miljoen dollar voor de inventaris.[12] Trump geeft zelf een andere verklaring voor de relatief lage prijs, namelijk dat hij een neus heeft voor ondergewaardeerd onroerend goed.[7]

Faillissementen

Trump is nooit persoonlijk failliet gegaan, alhoewel hij eind jaren 80 wel een keer tijdelijk de controle over zijn persoonlijke financiën aan de banken heeft moeten af-staan.[13] Zijn casino's en hotels zijn in totaal zes keer failliet gegaan. Het waren zogenaamde "technische faillissementen": de schulden werden geherstructureerd, maar de bedrijven bleven bestaan. Na onderhandelingen met belanghebbende banken over nieuwe voorwaarden voor de leningen, bleven de bedrijven voortbestaan. Geldschie-ters wilden Trump niet uit de casino's halen: dat zou resulteren in veel verlies doordat er een nieuwe casinovergunning zou moeten worden aangevraagd en het casino stil zou liggen. Hierdoor kon Trump een meerderheidsbelang afdwingen van 50,5% in de casino's, terwijl de andere aandelen naar de schuldeisers gingen.[14] De Taj Mahal kwam uit het faillissement op 5 oktober 1991. Vliegtuigmaatschappij Trump Shuttle kon de rente van haar leningen niet afbetalen en het bestuur werd daarom overge-nomen door de banken. In 1992 werd de vliegtuigmaatschappij verkocht aan US Airways.[14] Op 2 nov. 1992 diende het Plaza Hotel een reorganisatieplan in in het kader van een faillissementsaanvraag (en dus bescherming tegen schuldeisers). In het plan ging Trump ermee akkoord om een aandeel van 49% in het hotel te geven aan Citi-

bank en vijf andere geldschieters. In ruil daarvoor zou Trump betere voorwaarden krijgen over het overgebleven schuldbedrag van ruim $ 550 miljoen, dat hij nog aan de geldschieters verschuldigd was. Ook mocht hij als tegenprestatie zijn positie als directeur behouden, hoewel hij geen rol meer zou krijgen in de dagelijkse zaken van het bedrijf.[15] Plaza Hotel in New York ging ook failliet. Dit was het vierde faillissement van Trump in korte tijd na het faillissement van de drie casino's.[14]Volgens Forbes was Trumps eerste faillissement het enige faillissement dat zijn persoonlijke rijkdom aantastte. Volgens Time was echter ook bij het faillissement in 2004 72 miljoen dollar van Trumps eigen geld betrokken.[bron?]

Trump zei jaren later over de faillissementen:

I've used the laws of this country to pare debt.…We'll have the company. We'll throw it into a chapter. We'll negotiate with the banks. We'll make a fantastic deal.You know, it's like on 'The Apprentice'. It's not personal. It's just business."[Vertaling 1] Hij gaf aan dat andere "belangrijke ondernemers" hetzelfde deden.[16]

Heropleving vastgoed

In 2001 opende Trump World Tower, een appartementencomplex met 72 verdiepingen in de buurt van het Hoofdkwartier van de Verenigde Naties in New York. Trump begon ook aan de bouw van Trump Place, een project bestaande uit meerdere gebouwen langs de Hudson. Hij bezit daarnaast bedrijfsruimte in Trump International Hotel and Tower, een multifunctioneel gebouw (hotel en appartementencomplex) met 44 verdiepingen aan de Columbus Circle. Trump is in totaal eigenaar van honderddui-zenden vierkante meters aan vastgoed in Manhattan.[bron?] Trump is een groot aantal vastgoedprojecten begonnen, waaronder Trump International Hotel and Tower (Honolulu), Trump International Hotel and Tower (Chicago), Trump International Hotel and Tower (Toronto) en Trump Tower (Tampa (Florida)). In Fort Lauderdale werd een van Trumps projecten (Trump International Hotel and Tower) stilgelegd wegens geldproblemen. Tegelijkertijd werd Trump Towers Atlanta One ontwikkeld. In 2015

schatte het tijdschrift Forbes zijn netto vermogen op 4,1 miljard dollar. In juni 2015 publiceerde Business Insider een financieel verslag van Trump, waarin stond dat zijn vermogen $ 8,7 miljard bedroeg. Daarvan viel $ 3,3 miljard onder "licentieovereenkomsten op vastgoed, zijn merk en ontwikkelingen van zijn merk".

Naamlicenties

Na de start van het televisieprogramma The Apprentice begon Trump aan verkopen van naamlicenties, waarbij bedrijven voor hoge bedragen de naam Trump mochten verbinden aan hun producten.[17] Voor sommige licenties deed Trump mee met reclamecampagnes. Bij naamlicenties loopt Trump geen financieel risico en investeert hij niet in de bedrijven.[17] In 2016 had hij inkomsten uit 25 licenties.[17] Bij verschillende licenties van vastgoedprojecten waren er geheimhoudingsverplichtingen omtrent het bestaan van de licenties.[17] Producten onder de naamlicentie 'Trump' zijn bijvoorbeeld: Trump Financial (hypotheken), Trump Sales and Leasing (woningverkoop), Trump Restaurants (gesitueerd in Trump Tower), GoTrump (reiswebsite), Donald J. Trump Signature College (lijn van mannenkleding, -accessoires en -horloges).

Netto vermogen

In april 2011, toen Trump overwoog zich kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van 2012, citeerde Politico een bron dicht bij Trump die verklaarde dat als Trump presidentskandidaat zou worden, zijn financiële verklaring zou laten zien dat zijn vermogen meer dan 7 miljard dollar bedroeg, dat hij 250 miljoen dollar aan con-tanten had en dat hij nauwelijks schulden had.[18] Hoewel Trump zich niet kandidaat stelde, publiceerde hij wel zijn financiën in een boek van hem. Hij beweerde dat zijn vermogen 7 miljard dollar bedroeg. Schattingen van Trumps vermogen schommelden over de jaren heen samen met de waarde van zijn vastgoed. In 2015 schatte Forbes 

zijn vermogen op $ 4,1 miljard. Op 16 juni 2015 publiceerde Trump zijn financiële verslag net voor zijn kandidaatstelling voor de presidentsverkiezingen. Daarin stond dat zijn vermogen ongeveer 9 miljard dollar bedroeg. In juli 2015 gaven toezichthouders van de verkiezingen nieuwe details over Trumps vermogen vrij: zijn bezittingen had-den een waarde van ruim $ 1,4 miljard, inclusief minstens $ 70 miljoen aan aandelen en hij had een schuld van minstens $ 265 miljoen.

Trump Tower

Trump is eigenaar van Trump Tower, een 58 verdiepingen tellende wolkenkrabber in Midtown Manhattan, op het adres 725 Fifth Avenue op de hoek met East 56th Street.[19] De architect was Der Scutt van de architectenfirma Swanke Hayden Connell Architects.[20] De grond was aanvankelijk in bezit van de Equitable Life Assurance So-ciety, die de grond aan Trump overdroeg in ruil voor een aandeel van 50% in het nieuwe gebouw.[21]

Beursinvesteringen

In 2011 investeerde Trump in de beurs, omdat hij teleurgesteld was in de Amerikaanse vastgoedmarkt die in een depressie verkeerde, en omdat hij naar zijn idee te weinig rente kreeg van de bank. Hij zei dat hij geen beurspersoon was, maar dat het moeilijk was om goed vastgoed voor goede prijzen te krijgen. Trump verklaarde dat hij onder andere aandelen had gekocht van Bank of America, Citigroup, Caterpillar, Facebook, Intel, Johnson & Johnson en Procter & Gamble. Toen hij zijn aandelen in 2014 ver-kocht, had hij een winst van 27 miljoen dollar en 40 van de in totaal 45 verschillende aandelen die hij had gekocht waren in waarde gestegen.

Sport

In 1983 kocht Trump de New Jersey Generals voor het eerste seizoen van de United States Football League. Het sportteam huurde Walt Michaels, voormalig coach van de 

New York Jets, in als hoofdcoach. Trump verkocht het team echter voorafgaand aan het begin van het eerste seizoen aan oliemagnaat J. Walter Duncan uit Oklahoma. Na het eerste seizoen verkocht Duncan het team terug aan Trump. De United States Football League was van plan om het seizoen van 1986 in de herfst te organiseren, tegelijkertijd met de National Football League. Dat besluit werd grotendeels dankzij Trumps inspanningen genomen. Twee jaar eerder had Trump zijn mede-eigenaren tot de verplaatsing van het tijdstip van het seizoen overgehaald, omdat hij dacht dat dat uiteindelijk een fusie van de United States Football League en de National Football League zou veroorzaken. Daardoor zouden de eigenaren van alle teams in de competitie hun investeringen zien verdubbelen. De New Jersey Generals fuseerden met de 

Houston Gamblers buiten het seizoen, waardoor het team onder andere quarterback Jim Kelly en wide receiver Ricky Sanders kreeg. Michaels, de coach, werd ontslagen en vervangen door Jack Pardee, de voormalige coach van de Houston Gamblers, die van plan was de tactiek van Houston Gamblers te gebruiken. Het nieuwe team speelde echter nooit wegens de afgelasting van het seizoen in 1986: een antitrustzaak van de United States Football League tegen de National Football League viel niet gunstig uit voor de USFL. Hoewel ze van de jury op veel punten gelijk kreeg, was er geen sprake van de grote schadevergoeding waarop ze had gehoopt. De competitie verdween de-finitief kort daarna. Toen Trump in 1988 een gevecht tussen Mike Tyson en Michael Spinks in Atlantic City (New Jersey) organiseerde, was hij voor die gelegenheid finan-cieel adviseur van Tyson.

Golf

The Trump Organization beheert een aantal golfbanen en -resorts in de Verenigde Staten en de rest van de wereld. Op 11 februari 2014 werd bekendgemaakt dat Trump de Doonbeg Golf Club in Ierland had gekocht. De golfbaan zou worden omgedoopt tot de Trump International Golf Links. In 2006 kocht Trump het landgoed Menie in de Schotse plaats Balmedie in Aberdeenshire voor de aanleg van een omstreden golfresort. In juni 2015 werd Trumps hoger beroep afgewezen, waarin hij bezwaar maakte tegen een windmolenpark dat zichtbaar zou zijn vanaf dat golfresort. In april 2014 kocht Trump het hotel en golfresort Turnberry in Schotland, dat regelmatig voor-komt in het rooster van The Open Championship.

Schoonheidswedstrijden

Trump is sinds 1996 de eigenaar van de schoonheidswedstrijden Miss USA en Miss Universe. Miss Universe is een van de meest erkende schoonheidswedstrijden ter wereld.

In 2015 stopten NBC en Univision beide hun samenwerking met de Miss Universe Organization na de toespraak van Trump aan het begin van zijn campagne voor de pre-

sidentsverkiezingen van 2016 op 16 juni, waarin hij zich negatief uitliet over Mexicanen en het Amerikaanse immigratiebeleid. Trump reageerde door een rechtszaak met een eis van 500 miljoen dollar in te dienen tegen Univison wegens contractbreuk en laster. De televisiezender Reelz kocht vervolgens de exclusieve rechten om Miss USA uit te zenden.

Amusementsmedia

In de media verwierf Trump onder andere bekendheid door zijn twee nominaties voor een Emmy Award, voor zijn verschijningen in films en televisieseries als een kari-katuur van zichzelf (bijvoorbeeld in Home Alone 2: Lost in New York, The Nanny, The Fresh Prince of Bel-Air, Days of our Lives en Wall Street: Money Never Sleeps) en voor zijn rol in de film The Little Rascals. Hij is ook het onderwerp geweest van komieken, makers van flashanimaties en makers van online karikaturen. Trump had daar-naast een eigen dagelijks praatprogramma op de radio met de naam Trumped!.In maart 2011 was Trump het onderwerp van het televisieprogramma Comedy Central Roast. De speciale aflevering werd gepresenteerd door Seth MacFarlane en Trump werd onder andere geroast door Larry King, Snoop Dogg en Anthony Jeselnik. In april 2011 ging Trump naar het diner van de White House Correspondents' Association. President Barack Obama maakte tijdens deze gelegenheid een aantal van tevoren voorbereide spottende grappen over Trump. Voor een overzicht van Trumps film- en televisieoptredens, zie het artikel Filmografie van Donald Trump.

World Wrestling Entertainment

Trump staat bekend als een liefhebber van World Wrestling Entertainment (WWE) en is bevriend met de voorzitter van dat bedrijf, Vince McMahon. Hij heeft twee eve-nementen van WrestleMania gepresenteerd in Trump Plaza en was een actief deelnemer in verschillende shows. In 1991 werd het kampioenschap van de World Bodybuil-ding Federation, die in bezit was van de WWE (toen de World Wrestling Federation geheten), in Trump Taj Mahal in Atlantic City gehouden. Trump werd in 2004 tijdens 

WrestleMania XX bij de ring geïnterviewd door Jesse Ventura. Hij verscheen ook in 2007 in WrestleMania 23 in een wedstrijd met de naam The Battle of the Billionaires,[Vertaling 2] een gevecht tussen Bobby Lashley en Umaga. Trump stond aan de kant van Lashley en Vince McMahon stond aan de kant van Umaga. Stone Cold Steve Austin was voor de gelegenheid de scheidsrechter in het zogenaamde "hair versus hair"-gevecht. Dat hield in dat het haar zou worden afgeschoren van Trump als Umaga zou winnen en het haar van McMahon als Lashley zou winnen. Lashley won uiteindelijk, waarna Trump McMahon kaal schoor. Op 15 juni 2009 kondigde McMahon aan in de worstelshow Monday Night Raw dat hij het programma had "verkocht" aan Trump. Trump verklaarde in het programma dat hij in de volgende reclamevrije aflevering zou verschijnen en dat hij de tickets zou vergoeden van alle mensen die een ticket hadden gekocht voor die show. De daaropvolgende week werd Monday Night Raw zogenaamd "teruggekocht" door McMahon voor de dubbele prijs.[22] In 2013 werd Trump opgenomen in de beroemdhedenvleugel van de WWE Hall of Fame in het Madison Square Gar-den in New York voor zijn bijdragen aan de promotie van WWE. De daaropvolgende nacht verscheen hij voor de vijfde keer in WrestleMania.

Politieke activiteiten tot 2015

Trump is lid geweest van meerdere partijen, de Democraten, de Reform Party, en sinds 2009 de Republikeinen. Hij heeft gedoneerd aan Democraten en Republikeinen, en soms aan beide tegelijk. In totaal heeft hij 1,4 miljoen dollar gedoneerd sinds 1989 (gecorrigeerd voor inflatie). Vanaf 2009 is hij gestopt met donaties aan de Democraten en heeft hij alleen nog aan Republikeinen gedoneerd.[23] Hij heeft vaak deelgenomen aan het publieke debat, door zijn mening te laten horen over een breed scala aan maatschappelijke onderwerpen, zoals handel en klimaat, maar tot zijn presidentschap heeft hij geen officiële functies bekleed. In april 2011 betwijfelde hij het Ameri-kaanse staatsburgerschap van president Barack Obama. Op 25 april 2011 riep hij president Obama op om de lange versie van zijn geboorteakte vrij te geven. Twee dagen

later publiceerde het Witte Huis de lange versie van Obama's geboorteakte. Trump liet in een daaropvolgende persconferentie merken dat hij trots was op zijn rol in de publicatie van het geboortebewijs.[bron?]

Trump in augustus 2015.

Trump overwoog om zich kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van 1988, 2004 en 2012 en voor het ambt van gouverneur van New York in 2006 en 2014, maar zag daar uiteindelijk van af. Hij stelde zich wel kandidaat voor de Reform Party voor de presidentsverkiezingen van 2000 en won de voorverkiezing in Californië. Hij schreef het boek The America We Deserve om zijn programmapunten voor zijn kandidaatschap in 2000 uiteen te zetten.

Presidentiële campagne 2015–2016

Op 16 juni 2015 stelde Trump zich officieel kandidaat voor het ambt van president van de Verenigde Staten, namens de Republikeinse Partij. Op Twitter zette hij zijn per-soonlijke leus: Make America Great Again.[24] Gedurende zijn verdere politieke loopbaan spelen zijn nagenoeg dagelijkse tweets een grote rol in de beeldvorming van hem als politicus.

Voorverkiezingen

Op 9 juli 2015 werden de resultaten van de eerste grote nationale peiling bekendgemaakt, die liet zien dat Trump op dat moment de grootste aanhang had onder de Re-publikeinse kandidaten. De peiling was uitgevoerd door The Economist en YouGov. Een peiling van de Suffolk University en USA Today vijf dagen later liet zien dat 17% van de Republikeinse stemmers Trump steunde en 14% Jeb Bush. Een peiling van The Washington Post en ABC News, die tussen 16 juli en 19 juli gehouden werd, had als uitslag dat 24% van de Republikeinse stemmers Trump aanhing en dat Scott Walker, de nummer twee van de peiling, een aanhang had van 13%. Uit een peiling van CNN 

en ORC onder Republikeinse stemmers bleek dat Trump met een steun van 18% de grootste steun had. Hij versloeg daarmee Jeb Bush, die een percentage van 15% kreeg. In de peiling van CBS News van 4 augustus stond Trump wederom op de eerste plaats met een steun van 24%. Tweede stond Bush met 13% steun en derde stond Walker met 10% steun. In september 2015 kwam een groep van veertig voorgangers op het hoofdkantoor van Trump in New York, waaronder Paula White v.d.New Destiny Chris-tian Center, Robert Jeffress van de First Baptist Dallas en David Jeremiah van de Shadow Mountain Community Church. Als reactie op een schietpartij in het Californi-sche San Bernardino in december 2015 riep Trump op tot een volledige stop op immigratie van moslims naar de Verenigde Staten, "totdat onze congresleden hebben kunnen onderzoeken wat er aan de hand is". In februari 2016 won Trump twee Republikeinse voorverkiezingen achter elkaar, in de staten New Hampshire en South Caro-lina. In Iowa werd hij tweede, na Ted Cruz.[25] Op 3 mei won Trump de voorverkiezingen in Indiana, waarmee hij zijn tegenstander Ted Cruz uitschakelde.[26] Nadat Cruz en Kasich begin mei 2016 uit de race voor de nominatie stapten, was Trump de enige overgebleven kandidaat namens de Republikeinen.[27] Op 9 mei stelde Trump Chris Christie, de gouverneur van New Jersey, aan als degene die een team moest samenstellen ingeval Trump de aankomende verkiezingen zou winnen.[28] Trump kondigde zijn kandidatuur officieel aan op 16 juni 2015, vanuit zijn hoofdkantoor in Trump Tower in New York. Tijdens de start van zijn campagne speelde hij Rockin' in the free world af, tegen de zin van de singer-songwriter hiervan, Neil Young. Hij opende met de slogan "We are going to make our country great again."[Vertaling 3] Daarbij zei hij toe de "beste banenpresident die God ooit gemaakt heeft" te worden. Op 20 juni ontsloeg hij zijn campagnemanager, Corey Lewandowski.[29] Op 18 juli 2016 hield Trumps vrouw Melania tijdens de Republikeinse Partijconventie een toespraak met passages die opmerkelijke overeenkomsten vertoonden met een speech van Michelle Obama uit 2008. Dit leidde tot veel ophef; gedacht werd in de eerste plaats aan een blunder van de speechschrijvers.[30]

Nominatie

Op 20 juli werd Trump officieel voorgedragen als presidentskandidaat namens de Republikeinen[31] en de volgende dag accepteerde hij de nominatie.[32] Midden augustus maakte Trump tijdelijk een duidelijke val in de peilingen en verloor veel aanhang in belangrijke staten. Hierop reorganiseerde hij zijn campagne en stelde Steve Bannon 

aan als de nieuwe hoofdman.[33] Een paar weken later had Trump de achterstand op zijn Democratische tegenstander Hillary Clinton weer grotendeels ingehaald.[34]

Schandalen

Op 1 oktober 2016 bracht The New York Times het nieuws naar buiten dat Trump mogelijk 18 jaar lang nauwelijks of geen federale inkomstenbelasting had betaald, door een verlies van 916 miljoen dollar – dat hij begin jaren negentig als gevolg van slechte deals had gemaakt – op volledig legale wijze hiermee te verrekenen. Een week eerder had Clinton Trump ertoe aangespoord om zijn belastingaangiften te openbaren, tijdens hun eerste rechtstreekse verkiezingsdebat, daarbij suggererend dat hij ze niet wilde openbaren omdat weleens zou kunnen blijken dat hij jarenlang nauwelijks belasting had betaald.[35] Op 7 oktober, exact een maand voor de verkiezingen, raakte Trump in opspraak toen The Washington Post een videofragment uit 2005 vrijgaf waarin hij zich op een seksistische en minachtende manier over "groupies" uitliet.[36] Hieropvolgend zegden meer dan 150 prominente Republikeinen hun steun aan de presidentskandidaat op, onder wie John McCain.[37] Trump bood op tv,schrif-

telijk en op Facebook zijn excuses aan.[38] Op 10 oktober zei ook Paul Ryan, de belangrijkste Republikein in het Congres, in een telefonisch gesprek met partijgenoten dat hij Trump niet meer zou steunen.[39] In de daaropvolgende dagen trad een aantal vrouwen in de openbaarheid met verklaringen dat zij door Trump ooit ongewenst waren betast. Onder hen waren de winnares van Miss Arizona USA uit 2001,[40] een voormalig model en een vrouw die in 2007 had deelgenomen aan The Apprentice.[41]

Na het bekend worden van het voornoemde videofilmpje maakte Trump een vrije val in de peilingen. Op 14 oktober staakte hij zijn campagne in de staat Virginia volledig. Zijn achterstand op Clinton was hier zo groot geworden dat Trumps team hem geen enkele kans meer gaf.[42]

Verkiezing tot president

Kort voor de verkiezingen lag Clinton nog voor in de meeste peilingen. Op 8 november won Trump echter, tegen de algehele verwachtingen in, onder meer in de belang-rijke staten Florida, Ohio, Pennsylvania en North Carolina.Hiermee behaalde hij de overwinning.[43] Trump won 30 deelstaten,tegenover 20 en het District of Columbia 

voor Clinton, maar won een kleiner deel v.d.popular vote', het totaal aantal stemmen: Clinton behaalde 65.853.514 stemmen (48,18%), Trump kreeg er 62.984.828 (46,09%).[44] Door de wijze waarop het Amerikaanse kiesstelsel werkt, haalde Trump de drempel van 270 leden v.h.kiescollege, met 304 tegen 227, ruimschoots.[45][46]

Presidentschap

Eedaflegging

Op 20 januari 2017 legde Trump de presidentiële eed af. In zijn eerste toespraak als president benadrukte hij dat vanaf dat moment de Verenigde Staten in alles op de eerste plaats zouden komen.[47] Vrijwel meteen na zijn aantreden als president baarde Trump internationaal veel opzien door omstreden beslissingen. Zo ondertekende hij reeds op 25 januari het uitvoeringsbesluit voor de te bouwen muur langs de Mexicaans-Amerikaanse grens.[48] Een week na zijn inauguratie stelde hij een inreisver-bod in dat zou gaan gelden voor zeven islamitische landen. Dit verbod werd echter door diverse federale rechtbanken opgeschort, net als een aangepaste versie ervan in maart.[49]

Immigratie

Het immigratiebeleid, en in het bijzonder illegale immigratie naar de Verenigde Staten, was een van de belangrijkste thema's uit de verkiezingscampagne van president Donald Trump. Zijn voorstellen over hervormingen en uitlatingen over dit onderwerp veroorzaakten veel publiciteit. Officiële schattingen van het aantal illegale immi-granten in de VS lopen uiteen van 11 tot 12 miljoen. Volgens Trump is criminaliteit een van de problemen die voortvloeit uit illegale immigratie. Uit statistieken blijkt dat illegalen verhoudingsgewijs 4 keer zo vaak in de gevangenis belanden als burgers van de VS, exclusief diegenen die enkel zijn opgesloten omdat ze illegaal zijn.[50] 

Andere problemen zijn dat er een schaduweconomie ontstaat, het moeilijker wordt om de wet te handhaven, en illegalen op de arbeidsmarkt concurreren met legale im-migranten en VS-burgers. Een cruciale belofte uit Trumps campagne was het bouwen v.e."solide muur" op de grens tussen de Verenigde Staten en Mexico.[51] Trump

heeft verder steun uitgesproken voor diverse varianten van "het beperken van legale immigratie en visa voor buitenlandse arbeidskrachten”, waaronder een "pauze" voor uitgifte van Green Cards, hetgeen naar zeggen van Trump "een record-hoog niveau van immigratie zal terugbrengen tot bescheidener historische gemiddelden". Als president vaardigde Trump een inreisverbod uit, meer bepaald een verbod om visa te verstrekken aan ingezetenen van zeven grotendeels islamitische landen. Reagerend op gerechtelijke uitspraken herzag hij de ban tweemaal, terwijl zijn derde versie in juni 2018 door het Hooggerechtshof werd goedgekeurd. Hij trachtte het Deferred Ac-tion for Childhood Arrivals (DACA)-programma te beëindigen, maar een rechterlijk bevel stond toe dat het betreffende beleid wordt gecontinueerd zolang de zaak onder de rechter is. Trump kondigde voorts een nultolerantiebevel af om alle illegale immigranten bij het oversteken van de grens te arresteren en in hechtenis te nemen. Dat leidde er ook toe dat kinderen van hun ouders werden gescheiden, omdat men in de VS geen kinderen in een gevangenis voor volwassenen wil opsluiten. Een mogelijk on-derliggend argument voor dit beleid was de beoogde afschrikkende werking. Belangrijke architecten van deze aanpak waren topadviseur Stephen Miller en minister van Justitie Jeff Sessions.[52] Minister Nielsen van Binnenlandse zaken werd belast met de moeilijke taak om de over de gehele VS verspreide kinderen te herenigen met de ouders. In zijn eerste State of the Union op 30 januari 2018, zette Trump de vier pijlers van zijn kabinet voor hervorming van het immigratiebeleid uiteen: 1. een traject voor naturalisatie van DREAM-ers, 2. financiering van verbetering van de beveiliging van grenzen, 3. beëindiging van de diverse visa-loterijen, en 4. beperking van immi-gratie op basis van gezinsverbanden. Deze vier pijlers versterken Trumps campagneleuze Buy American, Hire American en ook het gelijknamige decreet van 2017, spoort met de eerder uiteen gezette prioriteiten voor het immigratiebeleid.[53] Na de tussentijdse verkiezing van 6 november 2018 herwonnen de Democraten de meer-derheid in, en daarmee de controle over het Huis van Afgevaardigden. Dit maakte het voor Trump moeilijker het door hem gewenste immigratiebeleid uit te voeren. Met name het budget voor de grensmuur was een strijdpunt. Dat leidde tot het tijdelijk stilleggen van de overheid aan het begin van 2019. Om het budget toch te kunnen krijgen, heeft Trump begin 2019 de noodtoestand afgekondigd (afgebakend voor de Mexicaans-Amerikaanse grens), hetgeen hem tijdelijk meer zeggenschap over het budget gaf.

COVID-19-pandemie

Vanaf december 2019 deed zich een wereldwijde uitbraak van de infectieziekte COVID-19 voor,die het eerst werd vastgesteld in de Chinese stad Wuhan. De eerste besmet-ting in de VS werd vastgesteld op 20 januari 2020. Op 31 januari kondigde minister van Volksgezondheid Alex Azar een gedeeltelijk inreisverbod af versus niet-Amerika-nen, die vanuit China naar de VS wilden reizen. Dit verbod werd op 2 februari effectief.[54] President Trump reageerde traag op de pandemie. Hij wuifde de eerste alarm-signalen van ambtelijke gezondheidsdeskundigen en zijn minister van Volksgezondheid Azar weg. Waarschuwingen over de openbare gezondheid negeerde hij, terwijl hij zich in plaats daarvan concentreerde op de economische en politieke gevolgen van de uitbraak.[55] Hij bleef claimen dat er binnen enkele maanden een vaccin te ver-wachten was, ondanks dat officiële instanties, als het ministerie van Volksgezondheid (HHS) en Centrum voor Ziektepreventie (CDC) hem herhaaldelijk verzekerden dat het een jaar tot anderhalf jaar vergt om een veilig vaccin te ontwikkelen. Ook klopte Trump de beschikbaarheid van testmateriaal voor het virus - tegen beter weten - op, claimend dat "iedereen die een test wenst een test kan krijgen", terwijl de aanwezigheid van testmateriaal zeer ontoereikend was. Op 6 maart 2020 tekende Trump de Coronavirus Preparedness and Response Supplemental Appropriations Act, waarin 8,3 miljard dollar werd uitgetrokken voor een noodfonds ten behoeve van federale in-stanties. Op 13 maart werd zijn gedeeltelijk inreisverbod effectief voor reizigers uit het grootste deel van Europa.[56] Ook richtte hij zich voor het eerst in een serieuze toespraak vanuit het Oval office tot het Amerikaanse volk over het "verschrikkelijke" virus. Medio maart hield Trump persconferenties, vergezeld van medische experts en Witte Huis-medewerkers, die zich soms genoodzaakt zagen hem tegen te spreken wanneer hij niet gevalideerde behandelingen of medicaties aanprees. Tijdens deze conferenties roemde hij zijn eigen behandeling van de pandemie regelmatig en bekritiseerde hij zijn rivaal presidentskandidaat Joe Biden en leden van het perskorps van het Witte Huis. Op 16 maart erkende de president voor het eerst dat de pandemie niet onder controle was en dat er maanden van ontwrichting van het dagelijks leven en een recessie op komst zouden kunnen zijn.[56] Op 3 april maakte Trump bekend dat de federale overheid budgetten uit de CARES Act ging benutten om ziekenhuizen te betalen voor onverzekerde patiënten die geïnfecteerd waren door het coronavirus. Veel kritiek oogstte hij bij de media, gezondheidsexperts, de World Health Organiza-tion (WHO) en de Chinese overheid voor zijn herhaalde gebruik van de termen "Chinese virus" en "China virus". Begin april, toen de pandemie verergerde en hij onder druk kwam te staan vanwege de aanpak van zijn kabinet, weigerde Trump fouten toe te geven. In plaats daarvan stelde hij de media, Democratische gouverneurs, het kabinet-Obama, China en de WHO in gebreke.[bron?] Medio april 2020 begonnen enkele nationale nieuws-netten hun live-verslag van de persconferenties te beper-ken. De Washington Post berichtte dat "propagandistische en onjuiste" verklaringen van Trump afweken van feitelijke uitspraken van leden van de Coronavirus task force, in het bijzonder van coronavirus-coördinator Deborah Birx en top-expert Dr. Anthony Fauci.

Pers-briefing door de Witte Huis Coronavirus Task Force

De dagelijkse briefings van de Taskforce stopten eind april, na de keer dat Trump de gevaarlijke suggestie aan zijn gehoor deed om zich met bleekwater te injecteren ter bestrijding van het coronavirus, een idee dat op scherpe veroordeling door medische professionals stuitte.[57] Op 22 april tekende Trump een decreet om enkele vormen van immigratie naar de Verenigde Staten te beperken. In april 2020 organiseerden enkele aan de Republikeinse Partij verwante groepen anti-lockdownprotesten tegen de overheidsmaatregelen tegen de pandemie. Trump moedigde deze protesten op Twitter aan, ondanks dat de door hem op de korrel genomen staten zelf niet voldeden aan de voorschriften voor versoepeling van het kabinet-Trump.[bron?] Aanvankelijk steunde hij het later bekritiseerde plan van gouverneur Brian Kemp van Georgia om een aantal niet-vitale bedrijven te heropenen. In de loop van het voorjaar bleef hij voortdurend aandringen beperkingen op te heffen om de schade aan de economie van het land te verminderen. Ondanks de gelijktijdige verheviging van de verspreiding van de pandemie in de VS, leidde Trumps prioriteit voor de economie ertoe dat de ver-gaderingen van de Coronavirus taskforce eind mei sterk af namen. Maandenlang weigerde Trump tijdens zijn persconferenties en publieke optredens een mondkapje te dragen, wat in strijd was met het consigne van zijn kabinet in april 2020, dat alle Amerikanen in het openbaar mondkapjes moesten dragen. Rond juni beweerde Trump dat maskers een "tweezijdig zwaard" waren, maakte hij presidentskandidaat Joe Biden belachelijk omdat hij er één droeg en herhaalde hij voortdurend dat een mondkapje dragen slechts "een optie" was. In de overtreffende trap suggereerde hij nog dat het dragen van een mondkapje een "politiek signaal tegen hem" persoonlijk was.[bron?]

In juli droeg Trump voor het eerst – op camera - zelf een mondkapje in het openbaar bij een bezoek aan het Walter Reed National Military Medical Center. Terwijl de cij-fers van infecties en sterfgevallen bleven toenemen, koos hij voor de strategie om de schuld voor het falen van zijn kabinet naar de staten door te schuiven.[58] In juli

2020 maakte Trump de formele terugtrekking van de VS uit de WHO per juli 2021 bekend, na de VN-organisatie - zonder enig bewijs - ervan te beschuldigen "dat zij de Chinese overheid in staat had gesteld de oorsprong van de pandemie te verhullen".[59] In weerwil van recordaantallen besmettingsgevallen in de VS vanaf medio juli en een stijgend percentage van positieve tests, bleef Trump de pandemie bagatelliseren. Hij beweerde dat 99% van de infecties "heel onschuldig waren", een claim die in tegenspraak was met uitspraken van medische autoriteiten. Een piek in het aantal besmettingen in juli 2020 van meer dan 160.000 corona-doden in de VS, weerhield Trump er niet van alle staten onder druk te zetten om in de herfst de scholen weer open te stellen voor fysiek onderwijs. Terwijl de VS in september het onovertroffen aantal van 200.000 corona-doden passeerde, bleef president Trump nalatig preventieve maatregelen te nemen dan wel te promoten. In plaats daarvan bleef hij uit electorale overwegingen - in tegenspraak met eensluidende uitspraken van medische experts - suggereren dat er begin november een vaccin tegen SARS-CoV-2 voor algemeen gebruik beschikbaar zal zijn.[60] Op 2 oktober 2020 werd bekend dat Donald Trump en zijn vrouw Melania zelf besmet waren geraakt met SARS-CoV-2, het virus dat COVID-19 veroorzaakt.[61] Ook diverse van zijn vertrouwelingen bleken besmet te zijn.[62] Op 5 oktober werd Trump ontslagen uit het ziekenhuis.[63] Inter-

nationale handel

Trump met Xi Jinping

Zoals hij al had aangekondigd tijdens zijn verkiezingscampagne, gaf Trump vanaf zijn aantreden als president er in het verlengde van zijn "America First"-agenda van meet af aan blijk van om een protectionistische benadering te prefereren boven de globale trend van vrijhandel. Zo pleitte hij voor een heronderhandeling van de voor-waarden van NAFTA een vrijhandelsovereenkomst tussen de VS, Canada en Mexico, die in 1994 in werking trad. Trump toonde zich een tegenstander van het Trans-Pacific Partnership (TPP), een vrijhandelsovereenkomst van verscheidene landen die grenzen aan de Grote Oceaan. Kort na zijn aantreden tekende hij een decreet om de VS hieruit terug te trekken. In april 2017 legde hij hogere invoerrechten op aan de Canadese houtindustrie om tegemoet te komen aan de klachten van zuivelproducenten in de staat Wisconsin over het Canadese prijsbeleid voor zuivelproducten. In mei 2017 maakte het kabinet-Trump een overeenkomst met China bekend, waardoor China de import van rundvlees uit de VS zouden opvoeren. Ook zou China de goedkeuring van genetisch gemodificeerde producten versnellen. Daartegenover zullen de VS de im-port van gekookt gevogelte toestaan, de export van vloeibaar aardgas naar China aanmoedigen en stilzwijgend steun verlenen aan China's geopolitieke en economische plan om de Zijderoute nieuw leven in te blazen. Aanvankelijk werd de deal door het kabinet-Trump "gigantisch en onovertroffen" genoemd en tegelijk als een gebaar van toenadering tot China beschouwd. Onderzoek van de Financial Times bracht echter naar voren dat de meeste Chinese toezeggingen al deel uitmaakten van reeds bestaand beleid.[64] Tijdens de G7 Top in Quebec op 10 juni 2018 verbaasde Trump de ministers van de andere landen door te pleiten voor de afschaffing van alle invoerrechten tussen de lidstaten. Donald Tusk, de president van de EU, sprak zijn bezorgdheid erover uit dat Trump daarmee de gereguleerde internationale orde ondermijnde. Trumps suggesties kwamen op na toenemende dreiging met tegenmaatregelen door zijn bondgenoten als het kabinet-Trump de eerder dit jaar[(sinds) wanneer?] aangekondigde verhoging van invoerrechten op staal en aluminium, resp. met 25% en 10% doorzet.[65] Op het moment van Trumps opmerkingen bedroegen de invoerrechten tussen de VS, Canada en de EU een percentage in de orde van 3 %. De Canadese premier Justin Trudeau noemde Trumps dreigementen "bijna beledigend". Trump herriep daarna zijn akkoord over de slotverklaring, wat tot afkeuring leidde in binnen- en buitenland.[66]

Buitenlands beleid

Op het vlak van buitenlands beleid breekt president Trump met zowel de stijl als inhoud van zijn voorgangers en westerse bondgenoten. Wat stijl betreft heeft zijn instinct en hebben zijn impulsen en vooral de speerpunten uit zijn verkiezingscampagne voorrang boven voorgaand beleid en diplomatieke beleidsvoorbereiding. Verder ontmantelt hij beleidsdaden en verdragen waarin zijn voorganger president Obama de hand had. Een voorbeeld is het eenzijdig opzeggen door de VS van het met andere grootmachten gedeelde anti-nucleaire verdrag met Iran van 2015.[67] Overeenkomstig zijn slogan "America First" is een belangrijk vertrekpunt dat zijn voorgangers volgens hem hebben toegelaten dat andere naties, met name zijn westerse bondgenoten en China, "financieel eenzijdig en buitensporig van de VS profiteren". Trump wil daaraan een eind maken.Trump hield zowel in 2017 als 2018 een toespraak in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. De eerste keer dreigde hij Noord-Korea te vernietigen en noemde hij de Noord-Koreaanse staatsleider Kim Jong-un "Rocketman". In de vergadering van 25 september 2018 sprak hij warme, lovende woor-den over Kim, waarmee hij en zijn minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo vruchtbare stappen tot denuclearisering zouden hebben gezet. De rol van Trumps en Amerika's grootste buitenlandse vijand heeft hij nu[(sinds) wanneer?] aan Iran toegekend. In zijn tweede optreden voor de VN betoonde Trump zich een isolationist. Alle aanwezige staatshoofden zouden er verstandig aan doen zijn slogan America First te persifleren: "Amerika respecteert ieders soevereiniteit, maar rekent erop dat andere staten ook Amerika's soevereiniteit respecteren".[68]

Noord-Korea

Op 9 maart 2018 bevestigde het Witte Huis dat er een ontmoeting was gepland tussen Donald Trump en Kim Jong-un, de leider van Noord-Korea. De uitnodiging ging uit van Noord-Koreaanse zijde. Deze ontmoeting zou de eerste in 70 jaar worden tussen een Amerikaans president en de leider van Noord-Korea.[69] De totstandkoming van de Noord-Koreaanse uitnodiging lag in het verlengde van de spectaculaire toenadering, die zich vanaf de Olympische Winterspelen 2018 tussen de beide Korea's had ont-wikkeld. Zowel in het laatste als in de opening naar de VS speelde de Zuid-Koreaanse president Moon Jae-in een belangrijke rol.Vooruitlopend op de top bracht de Ameri-kaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo tweemaal een bezoek aan de Noord-Koreaanse leider. Dit mondde uit in een voorgenomen ontmoeting van Kim en Trump, die werd gepland op 12 juni in Singapore. Op 24 mei besloot president Trump de ontmoeting vooralsnog af te gelasten. Als argumenten voerde hij recente vijan-dige uitingen van Noord-Koreaanse zijde aan. Onder andere ging het daarbij om de betiteling van vicepresident Mike Pence als een "dummy", nadat deze de door nationaal

veiligheidsadviseur John Bolton beoogde Amerikaanse doelstelling voor de top, te weten de realisering van het Lybie-model oftewel volledige ontmanteling van de nu-cleaire capaciteiten op het Koreaans Schiereiland had bevestigd.[70] In een brief aan de leider Kim Jong-un, waarin hij hem wederom dreigde met de onvergelijkbaar gro-te nucleaire kracht van de VS, hield president Trump de optie open dat Kim zich zou kunnen bedenken, zodat de top op een later tijdstip nog wel zou kunnen doorgaan. Op 1 juni zei hij dat de top wat hem betrof toch door kon gaan, op de eerder vastgestelde datum van 12 juni.[71] Na verschillende ronden van voorbereidende stafvergade-ringen ontmoetten Trump en Kim Jong-un elkaar voor een bilaterale top op 12 juni in het hotel Capella, Resort (Singapore) in Singapore. In een gezamenlijke verklaring beloofden beide landen plechtig hun "inspanningen te verenigen om een stabiel en duurzaam vredes-regime op het Koreaanse schiereiland te vestigen", terwijl Kim zijn belofte van april 2018 herhaalde om "verder te werken aan de volledige denuclearisering van het Koreaanse Schiereiland".[70] Trump en Kim ontmoetten elkaar voor een tweede keer tijdens een daarvoor speciaal belegde top in Hanoi, Vietnam, op 27 en 28 februari 2019. Er werd geen akkoord bereikt en de top werd voortijdig beëindigd.[72]

Tijdens de G20-top in Osaka tweette Trump op 28 juni 2019 een uitnodiging aan Kim om elkaar, in de marge van Trumps bezoek aan Zuid-Korea, te treffen aan de Noord-Koreaanse grens.[73] Op 30 juni 2019 zette Trump als eerste zittende Amerikaanse president voet op Noord-Koreaanse bodem.[74]